Γιάννης Ρίτσος – Ύμνος στην Αθήνα μας

Ποίημα του Γιάννη Ρίτσου εμπνευσμένο από την ηρωική μάχη της Αθήνας ενάντια στην ωμή στρατιωτική επέμβαση των Άγγλων, το Δεκέμβρη του 1944.

Απέναντι στην κινητοποιημένη πολεμική μηχανή των Άγγλων ιμπεριαλιστών, τους Ταγματασφαλίτες, ΕΔΕΣίτες, Χίτες και άλλα ένοπλα τμήματα της ντόπιας αντίδρασης, οι μικρές σε αριθμό και με περιορισμένο οπλισμό δυνάμεις του ΕΑΜ – ΕΛΑΣ με τη συγκλονιστική βοήθεια του άοπλου λαού, πολέμησαν ηρωικά 33 μέρες, πριν υποχωρήσουν συντεταγμένα.

Συγκλονισμένος ο μεγάλος μας ποιητής έγραψε τους παρακάτω στίχους υμνώντας τον ηρωισμό και την αντρειοσύνη ενός λαού που έβλεπε το όνειρο της λευτεριάς και τη δικαίωση του αγώνα του να απομακρύνονται…

Ύμνος στην Αθήνα μας

Αθήνα Αθήνα γκαρδιακή της Λευτεριάς μητέρα
που ’χεις την ομορφιά αδερφή, τον ήλιο αδρό πατέρα

Αθήνα που στο μέτωπο φορείς τα ουράνια τόξα
κι είναι το φως σου ως όνειρο κι η πέτρα φως και δόξα

Μητέρα Αθήνα, που λαμπρή κι αρχοντική Κορώνα
στ’ αγέρωχο κεφάλι σου φορείς τον Παρθενώνα

Ποιος λόγος ποιος αντίλαλος θα τραγουδήσει εσένα
που όλα τ’ αστέρια των καιρών τα ’χεις χρυσή καδένα;

Και ποια καρδιά γιγάντων θεών ισάξια σου θα πάλλει
καθώς και μέσα στις φωτιές ορθώνεις το κεφάλι;

Καθώς μέσα στη φούχτα σου σφίγγεις του οχτρού το βόλι
και την πληγή σου κάνεις την της λευτεριάς περβόλι;

Ω εσύ με το μακρύ σπαθί της λευτεριάς στη ζώνη
που η αυγή με δάφνες από φως ορθή σε στεφανώνει

Συ που κρατάς στα χέρια σου του ΕΛΑΣ τ’ αστροπελέκι
κι όλο το φως του σύμπαντος φρουρός σε παραστέκει

Συ που ποτές δεν έσκυψες το δοξασμένο σου ώμο
και την περφάνια έχεις παλμό κι έχεις το δίκιο νόμο

Ποιος θα βρεθεί την προσταγή να σου φωνάξει «Στάσου»
και ποιος θα κάνει σε ποτέ να ρίξεις τ’ άρματά σου;

Μες στο αίμα σου και στην αντρειά βαφτίζεις ένα-ένα
όλων των λαών τα ιδανικά κι όλα τα πεπρωμένα

Και το αίμα σου που χύνεται – ποτές βόγγος θανάτου
αστροβολάει σαν ποταμός απ’ τα ερείπια κάτου

Κι όλου του κόσμου την καρδιά με δύναμη τεντώνει
κι όλο το πρόσωπο της ζωής με υγεία πορφυρώνει

Και πάνωθέ σου ασάλευτοι στις θύελλες και στις νύχτες
φεγγοβολούν διαμάντινοι της Νίκης οι ωροδείχτες

Κι αν είσαι πάνω εδώ στης γης το χάρτη μια κουκίδα
μικρή κουκίδα, εσύ η τρανή, ψηλή καμαροφρύδα

Πα στην κουκίδα αυτή οι λαοί το δάχτυλο ακουμπάνε
και τους σφυγμούς της λευτεριάς στις φλέβες σου μετράνε.

Τρίκαλα, Γενάρης 1945

Γ. Ρίτσος, Συντροφικά Τραγούδια, εκδ. Σύγχρονη Εποχή