Γιώργος Δ. Μπίμης: Ψέματα…

Ψέματα…

Στις συναθροίσεις,
μας  ζητούν επίμονα να δηλώσουμε  την πίστη
ή την ανοχή μας στo υστερικό τους δόγμα.
Στην ιδεολογία που προάγει τεχνολογίες και επιτεύγματα
αλλά στερεί το ψωμί.

Καταπίεση, εκμετάλλευση, πόλεμος, υπεραξία, κέρδος…

Σε τούτο τον πολιορκημένο κόσμο,
ένας σάπιος, πηχτός αγέρας ανασαίνει
και σβήνεται κάτω από ένα μολυβένιο ουρανό
που στάζει θειάφι και φώσφορο στην πλάση…
Ερείπια, στάχτες και απροσπέλαστη ύφεση παντού…
Τα εφιαλτικά κελιά, οι εκτελέσεις, οι ομαδικοί τάφοι,
το συρματόπλεγμα, οι φυλακισμένοι απεργοί,
οι μισθοφόροι, οι πρόσφυγες, τα αμούστακα παιδιά
που βάφουν με αίμα την ψυχή τους στον όλεθρο της μάχης,
είναι εδώ.
Εδώ είναι και οι πολιτικοί προφήτες και οι διανοούμενοι
που αναμασούν παμπάλαιους χρησμούς και υπόσχονται
ένα μέλλον ασυνεχές, δυσνόητο και ανεκπλήρωτο,
με ιδεολογίες και με αρχές που δεν κυοφορούν
καμιά καθολική αξία, καμιά ανατρεπτική πρακτική…

Μα εγώ  θα κρατήσω ακέραιη στη μνήμη μου
την ιδέα Σου για τη ζωή και για το  θάνατο του εργάτη…
Τη διατύπωση που έδειξε την άλλη εκδοχή
της αταξικής προοπτικής,
για όλους κείνους που έχασαν το σεβασμό των άλλων
και ζουν ως αγέλη παραβλέποντας
τα τρανταχτά προνόμια της πλουτοκρατίας,
τις ύποπτες συναλλαγές, τις προμήθειες, την έκπτωση,
την εκποίηση, την απληστία, το ψέμα…
Υποκρισία και δολιότητα, υποτέλεια και προδοσία,
χωρίς καμιά προοπτική για το κοινωνικό γίγνεσθαι,
οικτρά ναυάγια σ’ ένα λεηλατημένο κόσμο
που καμιά θυσία και καμιά εξέγερση
δε μπόρεσε ως τώρα να  τον ανατρέψει…
Ωστόσο το ζήτημα τίθεται πάλι επιτακτικά:
Το πεπρωμένο της ζωής θ’ αλλάξει μόνο
όταν γιγαντωθεί η πίστη του ανθρώπου
για την αναντικατάστατη αξία της ψυχής του…

*από την ποιητική του συλλογή: ‘’Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής’’