Η Άρνηση

Δώστε στ’ αγάλματα ψυχή,
να γράψουν έπη κι ιστορία,
Στη σύναξη, στη συνοχή,
φραγμός, να μπει στην εξορία.

…..

Κορμιά, χτισμένα με πηλό,
μια άρνηση γι’ αθανασία,
Στο φρόνημα το απατηλό,
κρίση, φθορά κι αποστασία.

Τα πλανερά θεσπίσματα,
δες τα κι εσύ και, κάμε κάτι,
μέτρα ζημιές κι αθροίσματα,
σ’ αυτόν τον κόσμο τον σακάτη.

Ο χαμερπής μηδενισμός,
δεν έχει ίχνος διανοίας,
Είναι ένας στείρος εθισμός,
μιας πτοημένης κοινωνίας.

….

Μ’ αν σμίξουνε ψυχή και ύλη,
παράδεισους θα ονειρευτείς,
Καινούριος ήλιος θ’ ανατείλει,
αφέντης να ‘ναι ο μαχητής…

Κι αυτό, που φέρνει την ελπίδα,
‘’πλοίο μ’ ασήμια φορτωμένο,’’
Ο νους! το δόρυ κι η ασπίδα,
που θα ποντίσει το φθαρμένο.

…..

Με το αυτόνομό σου Είναι,
άλλαξε στάση και πορεία,
Το πληκτικό μας θεαθήναι,
καν’ το μια ζώσα ευκαιρία.

Στ’ αλισβερίσι με τους άλλους,
στόχευσε τα κοινά σημεία…
Χτίσε, με διαίσθηση του κάλλους,
λαμπρά κι αθάνατα μνημεία!