Η διέξοδος

Στην τραγική την αυταπάτη
που θρέφει μύριες συμφορές,
υπάρχει κι ένα μονοπάτι,
τραχύ, με πέτρες κοφτερές.

…..

Ένας καιρός πισωγυρίζει,
έτσι όπως ζούμε βιαστικά,
μα ποιος στον πόνο μας κερδίζει,
ποιος το γραμμένο του νικά;

Σαν ισοβίτες στο κελί μας,
φτιάχνουμε κέρινα φτερά,
αναπολώντας την αυλή μας,
τα χρόνια μας τα τρυφερά.

Μια μαύρη μοίρα, στοιχειωμένη,
κρατά κρυμμένα τα κλειδιά,
σε μια παράσταση στημένη,
που αφιονίζει την καρδιά.

Μέτρα αυτά που έχεις χάσει,
έρμο πουλί θαλασσινό
κι ότι βαθιά σ’ έχει διχάσει
κι ότι έχει μείνει ορφανό,

δωσ’ του πνοή να ζωντανέψει,
δωσ’ του ψυχή να σηκωθεί,
στη δύναμή του να πιστέψει,
στο δίκιο του ν’ αθωωθεί.

Σμίξε το νου με την ψυχή σου…
Η πίστη, όλα τα νικά!
Κι αν βρεις την έσω συνοχή σου,
όλα θα γίνουν μαγικά…

Φωτογραφία: Theodore Manolopoulos / SOOC