Η Επανάσταση του 1821

Μ’ ένα δαυλό η λευτεριά τους Έλληνες συνάζει,
να σηκωθούνε σύψυχοι, τον Τούρκο να χαλάσουν,
στα πέλαγα και στα νησιά, στου Παρνασσού τις ράχες,
στη Ρούμελη και στο Μοριά, στην Άρτα και στο Σούλι.

Σ’ αυτό το χώμα το ιερό, το ποτισμένο με αίμα,
κλέφτες κι αρματολοί μαζί να βαφτιστούν στη μάχη,
γιατί έφτασε η θεόπεμπτη, του λυτρωμού η ώρα,
τούτη η διαλεκτή γενιά να πιάσει καραούλι…
Με μια φωνή, μ’ ένα θυμό, παντιέρα να σηκώσουν,
ν’ αστράψουνε τα άρματα και το σπαθί να κόψει,
ο συλημένος ο ραγιάς για να γενεί αφέντης!

 Αβάσταχτα τα βάσανα, πολύχρονη η σκλαβιά μας,
ποιος την κρατάει, ποιος μπορεί το ριζικό ν’ αντέξει;
Μα δεν αλλάζουνε οι καιροί με επωδές και ξόρκια,
ζητούν των σκλάβων τα κορμιά στη γη να στάξουν αίμα!

Και εσύ λαέ μου που ‘χτισες βωμούς και Παρθενώνες,
το γόνυ τώρα σήκωσε να διώξεις τους τυράννους.
Κοίτα! σ’ αυτή την άνοιξη ξεσπάθωσε η πλάση
κι όλα γυρεύουν λυτρωμό στον αίθριο αιθέρα…

 Ρωμιοί, ζωστείτε τα σπαθιά, στην Τρίπολη τραβάτε,
‘κει που βροντάνε τ’ άρματα κι οι Αγαρηνοί σκορπάνε,
‘κει που νικούν τους Μπέηδες οι Κολοκοτρωναίοι,
‘κει που δονούνται οι ψυχές του σκλαβωμένου γένους!

Είμαστε λίγοι, μα άξιοι κι αντρίκια πολεμάμε,
για μια σταγόνα ουρανό, για νόμους και ισότη
κι είναι τιμή να πέσουμε για τη λαμπρή πατρίδα,
οι γόνοι μας να ζήσουνε στης λευτεριάς τον ίσκιο.

Στην Αλαμάνα μάχονται ήρωες Ρουμελιώτες
κι έχουν τον εθνομάρτυρα το Διάκο για ηγέτη.
Ανδρούτσος πιάνει τη Γραβιά κι εκεί στα Δερβενάκια,
ο καπετάν Νικηταράς τρία σπαθιά τσακίζει.
Το τέταρτο, το πιο δεινό, στομώνει η λαβή του,
ο Δράμαλης να μη διαβεί απ’ του Μοριά τα κάστρα.

Τα μπρίκια τα Υδραίικα κι οι Ψαριανές κορβέτες,
κόβουν το πέλαγο στα δυο, Οθωμανούς να πνίξουν,
να δώσουν την χαριστική βολή στο Τούρκικο τ’ ασκέρι.
Άτρομοι μπουρλοτιέρηδες γράφουν σελίδες δόξας
κι η ιστορία ορθογραφεί, μ’ αίμα το νέο έπος!

Δώστε πνοή στον τόπο μας πολέμαρχοι ανδρείοι,
στης άγιας μάχης τη φωτιά να σπάσουν οι αλυσίδες
κι ότι λιμπίστηκε ο νους τώρα να γίνει πράξη!

Να ‘χουν οι νιοι να ‘χουν οι νιες μνήμες για να πιαστούνε,
ν’ αντλούνε φως και έμπνευση κι ιδανικές στοχεύσεις
και με περίσσειο σεβασμό στην πείρα των προγόνων,
σ’ ένα ανθρώπινο όραμα το έχει τους να τάξουν…
Κι ως εραστές της αρετής και ως φίλοι της σοφίας,
να δίνουνε όρκο τιμής στης λευτεριάς τον οίστρο…