Η κάθαρση

Η κοσμική ψυχή των όντων,
δίνει πληρότητα στην πλάση,
κάλλος και πλούτος των αρχόντων,
στης γης το όσιο γιορτάσι.

Η έλλειψη κι ο χορτασμός,
η άγνοια κι η θεία γνώση,
κατάκτηση και στεναγμός,
συναίσθημα, που ’χει βουρκώσει.

Κι αν είναι να σ’ ονοματίσω,
νύμφη! αγάπη θα σε πω,
πύργους για σένα ‘νε  θα χτίσω,
«σε διάλεξα να σ’ αγαπώ!»

Κει, που πυκνώνουν τα σκοτάδια,
Εσύ, να σπέρνεις τ’ άγιο φως,
ν’ ανθεί στ’ απρόσιτα λιβάδια,
αντάρτης, έρωτας κρυφός!

Οι μυθικές σου οι πολιτείες,
ν’ αυγάζουνε μες στην ψυχή μου
κι ανυστερόβουλες θητείες,
ν’ απαριθμώ στην προσευχή μου.

Πηγή πολιτισμού ο Έρως!
μνήμη θεών, δόξα ανθρώπων,
σ’ αυτό το άπαυτο το θέρος,
στον ιλασμό των άγιων τόπων.

Μούσες, θεές και αυλητρίδες,
σε μια παράσταση που λάμπει,
λαοί κι αδούλωτες πατρίδες
κι αιδέσιμα βουνά και κάμποι.

Σφοδρή παρόρμηση του νου!
πάθος βαθύ κι επιθυμία!
Στην αστραπή του κεραυνού,
κάθαρση μένει μόνο μία!

…..

Στης μόνωσης τον εθισμό,
ψάξε νοήματα και λέξεις,
ν’ αντιτεθείς στον πειρασμό,
να ‘βρεις τα μάλα! να διαλέξεις…