Η νέα Πομπηία

Κολλημένο το αυτί πάνω στο χώμα
Κι από κάτω μία ύποπτη σιγή.
Τι να γίνεται εκεί; Αναρωτιέμαι,
Καθώς έμεινα να περιμένω ακόμα.

Είναι μια έκρηξη που όλο πάει να γίνει,
Νοιώθεις πως βράζουνε τα σωθικά του κόσμου.
Μία στιγμή και όλα φεύγουν απ’ τον έλεγχο,
Φωτιά θ’ αρπάξει το τεράστιο καμίνι.

Αλλά απόφαση, νομίζω, πήραν όλοι,
Έστω κι αν βλέπουνε καμιά φορά καπνούς,
Ή άμα νοιώθουν που και που μικροδονήσεις,
Ότι θα μείνει ήρεμη ετούτη η πόλη.

Θα συνηθίσουνε όλοι στην ηρεμία,
Θα ξαφνιαστούν όταν η έκρηξη αντηχήσει.
Όσο κι αν τρέξουνε, η λάβα θα τους φτάσει,
Θα μείνει μόνο μια καινούρια Πομπηία.

Άρης Κωνσταντίνου