Ηλέκτρα Στρατωνίου: 21 Μαρτίου – Παγκόσμια ημέρα ποίησης και κατά του ρατσισμού

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ

Λίγα λόγια σχετικά με την καθιέρωση των δύο αυτών Παγκόσμιων ημερών.

Η αρχική ιδέα για μια Παγκόσμια ημέρα ποίησης ήταν του Έλληνα Ποιητή Μιχαήλ Μήτρα το 1997 στην Εταιρεία Συγγραφέων.

Η Ποιήτρια Λύντια Στεφάνου πρότεινε σαν ημέρα εοτρασμού την 21 Μαρτίου κατά την Εαρινή Ισημερία. Τον Οκτώβριο του 1999 ο συγγραφέας Βασίλης  Βασιλικός πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO με εισήγηση του στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του Οργανισμού στη Γενική Συνέλευση στο Παρίσι επέτυχε να συμφωνηθεί  και να ψηφιστεί ως Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης η 21 Μαρτίου!

Η ενίσχυση των δεσμών της Ποίησης  με όλες τις άλλες Τέχνες, επηρεάζει θετικά την κοινωνία και την φιλοσοφία,  έτσι επαναπροσδιορίζεται η φράση του Ντελακρουά « Δεν υπάρχει Τέχνη χωρίς Ποίηση»!

21 ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΦΥΛΕΤΙΚΩΝ ΔΙΑΚΡΙΣΕΩΝ

Ένα τραγικό γεγονός που συνέβη στην Νότιο Αφρική στης 21 Μαρτίου του 1960 στην πόλη Σάρπβιλ υπήρξε η αφορμή για την καθιέρωση αυτής της Παγκόσμιας  Ημέρας. Κατά την διάρκεια μιας ειρηνικής διαδήλωσης χιλιάδων φοιτητών και απλών πολιτών  που διαμαρτύρονταν για τους νόμους που επέβαλε η λευκή μειοψηφία του Απαρτχάιντ αλλά κυρίως για την θεωρία της ανισότητας μεταξύ των φυλών, η αστυνομία πυροβόλησε και σκότωσε (δολοφόνησε)  70 αθώους ανθρώπους. Ήταν η αιτία να υπάρξει μια Διεθνής αναταραχή,  μια γενικευμένη αντίδραση και κατακραυγή απ΄ όλους τους ελεύθερων λαούς.

Τα Ηνωμένα Έθνη το 1996 στην μνήμη των αδικοχαμένων κήρυξε την 21 Μαρτίου Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων και της  Μισαλλοδοξίας . Η συνύπαρξη στην ίδια ημερομηνία Ποίησης και Ραστισμού δεν είναι τυχαία. Όλοι οι Ποιητές υμνούν την Ειρήνη, την Ελευθερία την Ισότητα την Αλληλεγγύη, την Αγάπη και την Ομορφιά! – ΧΑΙΡΕ Η ΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΖΩΗΣ! – Ηλέκτρα Στρατωνίου. –

 ***

ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΕΠΕΙ

Αυτοκτόνησε ο ήλιος στα χείλη σου, Ασράφ Φαγιάντ*

-Έτσι πάντα γίνετε με τους Ποιητές, Πάντα! 

Κόκκινες οι λέξεις σου, μεταξωτές κλωστές, 

στόλισαν καφτάνια με άστρα,

σαρίκια κέντησαν με φεγγάρια!

Και ύστερα είπες: Παραμύθι ο Αλλάχ, άδικος ο Θεός.

Κι έπαψαν νερό να΄χουν τα ξεροπήγαδα,

δεν βρέχει πια δάκρυα ο Προφήτη!

Τώρα, τις νύχτες βογκούν γεωτρύπανα

βαθιά στης ερήμου τα σπλάχνα!

Φαγιάντ Ασράφ… Εσύ Ποιος είσαι; Ποιος; 

Από την Χαν Γιουνίς της Γάζας

-αρχαία γενιά της Παλαιστίνης- είσαι!

Κήρυξες Ιντιφάντα μυστική, με αγάπης στίχους

δίχως μέσα Θεός να υπάρχει, δίχως!

-Εις θάνατον Ποιητή!!!

Νόμος σκληρός και ιερός, της χώρας

που γεννήθηκες. 

Όμως Μη φοβηθείς Ασράφ… 

Σερμπέτι και καφές βαρύς, ευωδιαστός,

στο φλιτζάνι του λαού σου γίνε,

στάλα  – στάλα να σε πίνει, να ευφραίνεται !

-Πάντα έτσι γίνονταν  με τους Ποιητές.

Και τώρα Φαγιάντ Ασράφ Κι  Εσύ

να πεθάνεις Πρέπει!

Να πεθάνεις….

Ο ήλιος, διάλεξε ν΄ αυτοκτονήσει στα χείλη Σου!

_ _ _ _ _ _ _ 

* Ασράφ Φαγιάντ, καλλιτέχνης, ποιητής, ακτιβιστής. Γεννήθηκε το 1980 στην Σαουδική Αραβία, με καταγωγή από την Παλαιστίνη. Το 2013 συνελήφθη γιατί κατηγορήθηκε πως με τα βιβλία του, προέτρεπε τον λαό στον Αθεϊσμό.  Το 2015 καταδικάστηκε σε θάνατο. Μετά από Παγκόσμια κινητοποίηση το 2016 η ποινή του μετετράπη, σε οκτώ χρόνια κάθειρξης και 800 βουρδουλιές δημόσια!   

***

ΑΛΛΟ ΔΕΝ ΕΧΩ

Στρατιώτες Ειρήνης οι στίχοι μου,

φύλακες των ονείρων του αύριο, 

της ανθρωπιάς και της αγάπης!

Δεν βάζουν συρματοπλέγματα,

ενώνουν πατρίδες, θάλασσες, βουνά!

Αδελφώνουν τους λαούς,

ψωμί και κρασί μοιράζουν

σε άρρωστους και πεινασμένους!

Ντύνουν τους γυμνούς,

ζεσταίνουν τους άστεγους,

ανοίγουν τις μπάρες στους καταυλισμούς,

βγάζουν των φυλακών τα κάγκελα!

Σκίζουν τα διαβατήρια,

τα τρένα βάφουν λευκά και κόκκινα,

πλαταίνουν τους ορίζοντες,

σπίτια βομβαρδισμένα χτίζουν!

Σιτάρι φυτεύουν στην έρημο,

με ήλιους στολίζουν τα κυπαρίσσια

στεγνώνουν στους τάφους δάκρυα!

-Σε γενική επιστράτευση, 

σε συνεχή επιφυλακή οι στίχοι μου!

Στρατιώτες αγάπης είναι, ελπίδας,

δικαιοσύνης και ισότητας των Λαών!

-Δεν θα λυγίσουμε Αδέρφια μου,

δε θα λυπηθούμε, ούτε θα κλάψουμε!

Θα ζωγραφίσουμε στα χείλη μας γέλια,

χορούς θα βάλουμε στα πόδια μας,

τίμιο ιδρώτα δουλειάς στα μέτωπα μας,

λάμψεις του έρωτα στα μάτια μας,

μωράκια στις κοιλιές των γυναικών,

μανάδων αγκαλιές στα ορφανά,

αηδονιών μελωδίες στα βογγητά της νύχτας!

-Της καρδιάς μου σπόροι, οι στίχοι μου!

Τους αφήνω στις χούφτες σας

κρύψτε τους στη τσέπη και πορευτείτε!

Φυτέψτε τους στα σπλάχνα σας,

μασήστε τους και μεθύστε, αγαπήστε,

παλέψετε, αντισταθείτε, Νικήστε!

-Άλλο δεν έχω. Μόνο τους στίχους μου!

——————

Ειρηνικοί στρατιώτες, έτοιμοι να πεθάνουν,

να θυσιαστούν για να ζήσουμε

σ’  έναν κόσμο που μας Αξίζει,

σε μια γη Λεύτερη και ενωμένη!

-Με Δικαιοσύνη, Τιμή και Ανθρωπιά!!!

***

ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ 

(κέντρο κράτησης μεταναστών)

Γύρω μου προβολείς και συρματοπλέγματα.

 Περνά ο ήλιος κρυφά και ζει λαθρομετανάστης

στη βρώμικη αυλή του πόνου και των δακρύων,

φυλακισμένος, κυνηγημένος μαζί μου!

Δεν είμαι φονιάς! Της ανάγκης Άνθρωπος, της πείνας

και της αρρώστιας, αδερφός του εξευτελισμού

και του θανάτου είμαι, γιός της βίας και του πολέμου.

Ο πατέρας μου όταν με «φύτεψε» στης μάνας την κοιλιά

κέρασε όλο το χωριό περήφανος, έκανε όνειρα,

ήθελε να με καμαρώσει ψηλό σα δέντρο,

γλυκό όπως το κρασί, καλοσυνάτο και τίμιο,

μορφωμένο, εργατικό και στη κοινωνία άνθρωπο χρήσιμο!

Σαν γεννήθηκα, τραγούδια και παραμύθια

της ανατολής μου έλεγε πάνω απ΄ τη κούνια!

Δεν είμαι φονιάς, δώρο σας έφερα μια καρδιά

για ν΄  αγαπήσει, ένα κορμί να σας δουλέψει.

Μάτια μ΄ ευγνωμοσύνη και θαυμασμό να κοιτούν!

Θέλω έξω απ΄ το σύρμα να βγω, Ανοίξτε τη φυλακή μου…

Freedom αδέρφια μου, freedom!

Είχα πατρίδα, σπίτι, οικογένεια, σχολείο, φίλους!

Μετανάστη εσείς με κάνατε και φυλακισμένο,

 να ζω μ΄ έναν λαθραίο ήλιο σε μια αυλή βρώμικη

του σπαραγμού, της ταπείνωσης, του θανάτου!

Μεγάλη η γη και όλους μας χωράει, 

μεγάλος και γαλάζιος ο ουρανός που μας σκεπάζει!

Freedom Αδερφέ μου, freedom!!!

Ηλέκτρα Στρατωνίου