Ηλέκτρα Στρατωνίου – Δύο ποιήματα αφιερωμένα στα παιδιά της Παλαιστίνης και όλης της γης

Η παγκόσμια κοινότητα σιωπά και σφυρίζει αδιάφορη μπροστά στην τραγωδία που εξελίσσεται  στην Μέση Ανατολή. Κάθε στιγμή που περνά η απειλή ενός γενικευμένου πολέμου από το κράτος του Ισραήλ, πλανιέται σαν Δαμόκλειος σπάθη πάνω από τα κεφάλια των γειτονικών (και όχι μόνον) λαών! Καθήκον μας η επαγρύπνηση και η αντίδρασή μας στα φονικά τους σχέδια! Ναι στην Ειρήνη! Όχι στον πόλεμο! Η. Σ.

Από την ποιητική συλλογή “Εβδομήντα και ένα κομμάτια του puzzle”.

 ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ! ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!

                                                                  «Έτσι όπως χάνομαι στην καρδιά των παιδιών
                                                                  έχω χαθεί πολλές φορές στη θάλασσα.»
G. Lorca

Σκοτάδι πυκνό και πολέμου τρέλα την σκιάζει. Σε συναγερμό ολόκληρη η οικουμένη…

 Υπό διωγμό βρίσκονται οι άνθρωποι. «Κινούμενο στόχο» αποτελούν τα αθώα μάτια των

 παιδιών του κόσμου, τα φοβισμένα τους χαμόγελα, τα πληγωμένα τους κορμάκια.

 Στην παγκόσμια ζούγκλα τούτα τα μικρά ελάφια, είναι πρόκληση στα άγρια ένστικτα των 

κυνηγών που απολαμβάνουν το εγκληματικό τους χόμπι σκοτώνοντας, αφανίζοντας και 

συλλέγοντας  τρόπαια θανάτου, για να  γράψουν τα βιογραφικά τους σημειώματα. 

                                             Τα παιδιά! Τα παιδιά μας!

 Δίχως πατρίδα, σαν αγριοπερίστερα που ψάχνουν σπηλιές να φωλιάσουν, σαν  αγριάδες 

στον κήπο του κόσμου, σαν τσουκνίδες ανεπιθύμητες, μ΄ εκατομμύρια χέρια γύρω τους 

 που πασχίζουν να τα ξεριζώσουν, να τα ραντίζουν με δηλητήρια, να καούνε, να μαραθούν.

 Που δεν έχουμε πια αγκαλιές να τα κρύψουμε, ρογοβύζια να τα θηλάσουμε, 

χείλη να τα φιλήσουμε, φωνή να τους μάθουμε τραγούδια, 

στρώμα να τα κοιμίσουμε, σχολειά να τα προικίσουμε γνώση και ελπίδα!

                                           Τα παιδιά! Τα παιδιά μας!

   ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΗΣΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ;

 -Αυτή είναι κόρη της Ειρήνης! Και τούτο τον καιρό, η ομορφιά είναι μια «πικρή μνήμη»!             

Έγιναν «στέρφα» τα χρόνια μας, στις μέρες μας δεν γεννιούνται ποιήματα και παιδιά!                                                               

– Για να αξιωθούμε Πάλι τον τίτλο του Ανθρώπου, τον τίτλο του γονιού, του δάσκαλου,       

του ποιητή, ΠΡΕΠΕΙ ο καθένας μας – η κάθε μία – σαν ατσάλινη ασπίδα να μπει μπρος σ΄ ένα

παιδί, να το σκεπάσει με τον ίσκιο του, να μην το βρει ο «μακελάρης» του πολέμου,            

ο διακινητής του σαπιοκάραβου, ο δουλέμπορας, ο μισθοφόρος φαντάρος                                                             

και ο αστυνόμος, που φυλάει και ορίζει τα σύνορα της ζωής του προς το Αύριο!                                                      

– Ασπίδα να γίνουμε μπρος στα παιδιά να τα κρύψουμε, να τρανέψουν, να μοσχοβολήσουν,                              

ρίζες να απλώσουν της προκοπής και της Ειρήνης, σ όλες τις πατρίδες της γης!                                                               

[-Ναι!!!  Μπορεί ο καθένας μας, ασπίδα αγάπης και Ανθρωπιάς να γίνει, σ΄ ένα παιδί!]                                                              

-Εμείς γνωρίζουμε τον πόλεμο, την φτώχεια, τον ξεριζωμό, την ορφάνια. Τα σημάδια      

από τις πληγές είναι ακόμη νωπά και πονάνε το σώμα και την ψυχή μας, μας θυμίζουν     

πως όλα κερδίζονται με Αγώνες και αίματα! -Πρέπει να παλέψουμε για το δικαίωμα τους 

να γελάνε, να τραγουδάνε! Να είναι της Ειρήνης παιδιά, της αγάπης, της ευτυχίας!                                               

-Και όταν ο κόσμος αλλάξει, οι ποιητές  θα πάρουν ήχους από τα γέλια τους, φλόγες          

από τα μάτια τους και θα γράψουν τα πιο όμορφα ποιήματα!!!  — Η.Σ. 21/3/2022—

 

Εικόνα: Έργο της ζωγράφου και χαράκτριας Εύας Μελά