Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Ακόμα δεν μπόρεσα…» του Γιώργου Σαραντάρη

Ποιητής, φιλόσοφος και δοκιμιογράφος της «Γενιάς του ’30», ο Γιώργος Σαραντάρης γεννήθηκε στις 20 του Απρίλη 1908 και έφυγε από τη ζωή στις 25 του Φλεβάρη 1941.

Ήταν γιος εύπορης οικογένειας που ασχολούνταν με το εμπόριο, με καταγωγή από την περιοχή του Λεωνιδίου Αρκαδίας, που ζούσε στην Ιταλία.

Ο ίδιος σπούδασε Νομικά στη Μπολόνια. Από την Ιταλία φτάνει στην Ελλάδα για να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία, όντας διδάκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Ματσεράτα και γνωρίζοντας  άριστα ιταλικά και γαλλικά.

Αφοσιώνεται στην ποίηση και στη φιλοσοφία, μαθαίνει άριστα τη γλώσσα και γράφει ποιήματα στα ελληνικά. Το 1940 τον βρίσκει στρατιώτη στα βουνά της Πίνδου.

Ο ποιητής βρέθηκε στην πρώτη γραμμή του πολέμου, αν και θα μπορούσε να τον έχει αποφύγει, ως ομογενής που ζούσε στην Ιταλία. Αν και η εύθραυστη υγεία του, αλλά κυρίως οι σπουδές του, τα προσόντα και η καλλιέργειά του μπορούσαν να του εξασφαλίσουν μια θέση σε γραφείο σε κάποια υπηρεσία στα μετόπισθεν, ο ίδιος ούτε αυτό ζήτησε. Δεν του το επέτρεψε η συνείδησή του και τα βαθιά αισθήματα αγάπης για την Ελλάδα, στην οποία έμελλε ν’ αφήσει την τελευταία του πνοή.

Ο Γιώργος Σαραντάρης έφυγε από τη ζωή με την υγεία του τσακισμένη από την αρρώστια και τις κακουχίες του ελληνοϊταλικού πολέμου, έχοντας επιστρέψει από το μέτωπο, στην Αθήνα, μόλις στα 33 του χρόνια.

Ακόμα δεν μπόρεσα…

Ακόμα δεν μπόρεσα να χύσω ένα δάκρυ
πάνω στην καταστροφή
δεν κοίταξα ακόμα καλά τους πεθαμένους,
δεν πρόφτασα να δω πως λείπουνε
από τη συντροφιά μου,
πως έχασαν τον αέρα που εγώ αναπνέω
και πως η μουσική των λουλουδιών,
ο βόμβος των ονομάτων που έχουνε τα πράγματα
δεν έρχεται στ’ αυτιά τους·
ακόμα δεν χλιμίντρισαν τ’ άλογα
που θα με φέρουν πλάι τους.
Να τους μιλήσω,
να κλάψω μαζί τους
και ύστερα να τους σηκώσω όρθιους·
όλοι να σηκωθούμε σαν ένας άνθρωπος,
σαν τίποτα να μην είχε γίνει
σαν η μάχη να μην είχε περάσει πάνω από τα κεφάλια μας.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.