Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Χώρα Ελλάδα, 2020 μ.χ.» του Γιώργου Ηρακλέους

Ο Γιώργος Ηρακλέους γεννήθηκε στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, το 1952.

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, πρώτα στο Φιλολογικό και ύστερα στο Βυζαντινό – Νεοελληνικό  Τμήμα.

Είναι κάτοχος master Λογοτεχνίας με θέμα «Αποκάλυψη της Σεφερικής ιδεολογίας μέσα από το Ναυάγιο της Κίχλης».

Επίσης έλαβε DEA στην  Κοινωνιολογική Ερμηνευτική της Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο της Λιέγης.

Δημοσίευσε πλήθος από λογοτεχνικά, παιδαγωγικά άρθρα και μελέτες, καθώς και συμμετείχε σε μια σειρά από λογοτεχνικά και κοινωνιολογικά συνέδρια.

Ελάχιστα ποιήματά του έχει δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Πρόσφατα επιμελήθηκε την έκδοση του “Ατέχνως”, Σκληρός Απρίλης, του 2020 μ.Χ., στην οποία συμπεριλαμβάνονται και ποιήματά του.

Υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια τη δημόσια εκπαίδευση και τον ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλισμό.

Διατελεί Πρόεδρος του Συλλόγου Εργατικής & Λαϊκής Επιμόρφωσης -Λαϊκού Πανεπιστημίου “ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ” από τις 22 Ιανουαρίου 2020.

Παράλληλα συλλειτουργεί και σαν στιχουργός τραγουδιών. Συνεργάστηκε κατά  χρονολογική σειρά με τους συνθέτες: Γ. Μέτσικα, Νίκο Παπακώστα, Χρύσανθο Μουζακίτη, Μίμη Πλέσσα, Βαγγέλη Κορακάκη κ.α.

Τραγούδια του ερμήνευσαν σε CD ή συναυλίες: οι Χάρις Αλεξίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Έλενα Κυρανά, Αιμιλία Νομικού, Μαρία Σουλτάτου, Βαγγέλης Κορακάκης και ο ίδιος, η Νάντια και ο Νίκος Καραγιάννης με τους οποίους συνδημιούργησε στην πρόσφατη εμφάνισή τους ως συνθετών το νέο CD με τίτλο «Σχήματα & σημάδια (Άνοιξη, 2020 μ.χ., ΤΑ ΠΑΘΗ)».

Παρουσίασε σε σειρά συναυλιών τη ζωή και το έργο της Σωτηρίας  Μπέλλου, της Μαρίκας Νίνου, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδάρα, με ερμηνεύτρια τη Νάντια Καραγιάννη και οι οποίες μεταδόθηκαν από το κρατικό ραδιόφωνο.

Γιώργος Ηρακλέους

Το ποίημα εμπεριέχεται στη συλλογή του Γιώργου Ηρακλέους “Το μήνυμα”. Όπως σημειώνει ο ποιητής, «περιγράφει την τραγωδία της κρίσης τα τελευταία 10 χρόνια στην Ελλάδα, που μετά την εποχή της δανεικής ευμάρειας βουλιάζει χρεοκοπημένη, φτωχοποιημένη μες τον ατομοκεντρισμό. Χιλιάδες νεκροί -αυτοκτονίες μνημονίων- πανδημίας. Μόνη ελπίδα, η μνήμη και η ανάσταση των εργατικών αγώνων. Όχι στην ατομική στάση και το εγώ.

Το ποίημά μου αυτό ξεκίνησα να το γράφω το 2010 με την οικονομική κρίση και ολοκληρώθηκε στις μέρες της πανδημίας που διανύουμε.

Ποιος ξέρει για πόσο ακόμη;…»

Χώρα Ελλάδα, 2020 μ.χ.

Χώρα, Ελλάδα. Ποια Ελλάδα;
Ποια χώρα; Ποιες στεριές και
θάλασσες αλήθεια Οδυσσέα;
Ποιοι κάμποι κι άπαρτα βουνά;
Τώρα σημαίες στο σύθαμπο ανεμίζουν την παρακμή!

Ανεβαίνω τα πέτρινα δρομάκια των Κυκλάδων,
η νύχτα πιο σκοτεινή…
Χώρα Ελλάδα, στολισμένη με τα κουρέλια της,
τυφλή, δεμένη στην υποταγή.
Πρέπει να βγούμε σε ανοιχτές θάλασσες, οι νεκροί δεν ησυχάζουν, στέκουν αμίλητοι και περιμένουν επίμονα εκδίκηση!

Οι μέρες περνούν σαν πανάσχημες γυναίκες
με ανοιχτά τα ξεβοδιασμένα στόματά τους.
Κι όμως όλα σου τα αγαπώ Ελλάδα μου,
ακόμα κι αυτά τα ερείπια με τη σύγχρονη θλίψη!
Συχνά χάνομαι μες στις παλιές φωτογραφίες
με τους εργατικούς αγώνες, τους αγώνες
που ματώνουν τα πεζοδρόμια και τη μνήμη,
χρόνια τώρα.
Το έντιμο αίμα τους μας κοιτάζει με τα κατακόκκινα μάτια του, ζητάει δικαίωση και εμείς,
“ο σώζων εαυτόν σωθήτω”…

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.