Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά» της Κατερίνας Γώγου

Ποιήτρια και ηθοποιός, η Κατερίνα Γώγου γεννήθηκε την 1^η του Ιούνη 1940, στην Αθήνα, και έφυγε από τη ζωή στις 3 του Οκτώβρη 1993.

Ξεκίνησε τις εμφανίσεις της στο θέατρο ως «παιδί-θαύμα» και στη συνέχεια σπούδασε υποκριτική και χορό.

Έπαιξε με επιτυχία σε πολλές θεατρικές παραστάσεις και ταινίες (στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης βραβεύτηκε με το Βραβείο Α΄ Γυναικείου ρόλου, για την ταινία «Το βαρύ πεπόνι»), για να στραφεί στη συνέχεια στην ποίηση.

Αντισυμβατική και ασυμβίβαστη, με τους γεμάτους οργή στίχους της καταδίκασε με πάθος την αθλιότητα και τα αδιέξοδα της εκμεταλλευτικής κοινωνίας. «Η Κατερίνα ένιωθε σαν αγρίμι παγιδευμένο, ήταν διαρκώς σε διωγμό. Τελικά δεν άντεξε και έφυγε… άφησε όμως πίσω τα ποιήματά της που μιλούν ακόμη για εκείνη, με φοβερή δύναμη και άσβηστο πάθος…» έλεγε ο σκηνοθέτης Νίκος Κούνδουρος.

Η Κατερίνα Γώγου δεν συμπαθούσε τους δήθεν. Ακόμα και αν διαφωνεί κανείς με τις επιλογές ή την πορεία της, δεν μπορεί να μην την αναγνωρίσει την αυθεντικότητα και την καθαρότητα ενός ανθρώπου που ήθελε το καλό για τους πολλούς και την τιμιότητα με την οποία πορεύτηκε στη ζωή της, στην οποία η ίδια έδωσε τέλος.

Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια, Βικτώρια, Κουκάκι, Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.

(«Τρία κλικ αριστερά»)

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.