Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Έναν αιώνα αγώνες» της Ηλέκτρας Στρατωνίου

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στο Στρατώνι Χαλκιδικής. Έζησε και μεγάλωσε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας κυρίως σε νησιά, έτσι, αλλάζοντας τόπους, σχολεία και περιβάλλοντα, έπλασε έναν χαρακτήρα κοινωνικό, ειλικρινή, αυθόρμητο, εκρηκτικό και πολυτάλαντο! Είναι ζωγράφος και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Από την εφηβική της ηλικία άρχισε να γράφει διηγήματα και ποίηση με ιδιαίτερη αγάπη. Μοιραία και καθοριστική για την πορεία της υπήρξε η γνωριμία με τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο στο Καρλόβασι Σάμου, όπου την περίοδο της δικτατορίας βρίσκονταν «σε κατ΄ οίκον περιορισμό», διαβάζοντας τα ποιήματα της την παρότρυνε:-« Γράφε, γράφε, γράφε…» Και η Ηλέκτρα τον άκουσε!

Σπούδασε αρχιτεκτονικό και ελεύθερο σχέδιο. Το 1970 πήγε στην Γερμανία, εργάστηκε στην εφημερίδα Westfaelische Rundschau Dortmund ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής.

Μετά την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στην Ελλάδα. Ασχολείται με την ζωγραφική, το 1992 γνωρίζει τον σπουδαίο γλύπτη και ζωγράφο Θωμά Μώλο στην Ν. Σμύρνη και για περίπου 10 χρόνια δημιουργεί δίπλα του.

Έχει κάνει πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές και υπογράφει με το πατρώνυμο της Μαρίτσα Αλατζά.

Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές ως Ηλέκτρα Στρατωνίου: «Ποιήματα» (Γερμανία 1989), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011), «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014), «Εβδομήντα και ένα κομμάτια του puzzle» (2022), «Σε φόντο κόκκινο» (2022).

Ποιήματα της υπάρχουν στην μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Χάρη Πάτση και σε πολλές ποιητικές Ανθολογίες, εφημερίδες, περιοδικά και στον ηλεκτρονικό τύπο (διαδίκτυο). 

Το ποίημα «Έναν αιώνα αγώνες» εμπεριέχεται στο βιβλίο “Εβδομήντα και ένα κομμάτια του puzzle” (Εκδόσεις Κέντρο Ευρωπαϊκών Εκδόσεων «Χάρη Τζο Πάτση»).

Έναν αιώνα αγώνες

Δεν προλαβαίναμε ποτέ να τελειώσουμε την κουβέντα μας,
ήταν πάντα λίγος ο χρόνος, τα προβλήματα πολλά,
μπερδεμένα τα συναισθήματα μας και οι ξένοι
που ανάμεσα μας έμπαιναν, μας διέκοπταν βίαια…
Κάθε φορά η τελευταία λέξη κρέμονταν στα χείλη μας
πυρακτωμένη, άφωνη, παραπονεμένη!
Όμως σύντροφε, στο επόμενο αντάμωμα
με ατσάλινη κλωστή τον λόγο δέναμε,
ακριβώς από εκεί που κόπηκε!
Σε αγκάλιασμα τυλίγαμε γύρω στους ώμους τα χέρια μας
που θαρρείς δεν χωρίστηκαν ποτέ,
τις ανάσες σμίγαμε σαν δίδυμων αδερφών
και κοιταζόμασταν κατάματα, γιατί εμείς σύντροφε,
αντέξαμε έναν αιώνα με θυσίες αίματος!
Παλέψαμε σε άνισους αγώνες στην ίδια αρένα,
στις ιδέες του δίκαιου και της ειρήνης πορευτήκαμε,
στους δρόμους και στα εργοστάσια, σε γιαπιά
και σε λιμάνια δουλέψαμε, στα άγονα σπείραμε χωράφια
και κάρπισαν στάρι, θερίσαμε, αλέσαμε,
και το αλεύρι ζυμώσαμε, με όνειρα και ιδρώτα!
Εμείς σύντροφε, ψήσαμε ψωμί και χορτάσαμε
τους αδικημένους της ζωής,
τους ξεχασμένους της χαράς, τους απόμαχους
και τους ισοβίτες, μιας κοινωνίας φυλακής
με κατάδικους αθώους, που κανείς δεν άκουσε
της απελπισίας τους την κραυγή
κι αυτοί που άκουσαν, δεν τους πίστεψαν!
Δεν μας έφτανε ο χρόνος σύντροφε.
Ποτέ δεν τελειώναμε την κουβέντα μας!
Σαν ανταμώναμε όμως, τον τελευταίο μας λόγο
τον δέναμε με κόκκινη κορδέλα στο μπράτσο μας,
για να θυμόμαστε τα εκατό χρόνια,
του αλύγιστου – περήφανου- αγώνα μας!
Το κόκκινο για το αίμα, που ποτίσαμε τα βουνά,
τις μάντρες – Καισαριανή και Κοκκινιά,-
τα ξερονήσια, – Μακρόνησο, Γιούρα, Ικαριά,-
τα κάτεργα,- Μέρλιν και Μπουμπουλίνας!-
Η  κορδέλα στο μπράτσο, για τη γροθιά
που υψώνουμε στον ήλιο, στο φεγγάρι,
στ΄  άστρα του ουρανού, στις καταιγίδες!
Προχωράμε, με Δύναμη και Ανθρωπιά!
Τραγουδά η καρδιά, φτερουγά μεθυσμένη,
καρδερίνα ελπίδας, την πλάση ξυπνά:
«Αβάντι πόπολο αλά ρισκόζα
παντιέρα ρόζα, παντιέρα ρόζα»!
Αν κι ο χρόνος Ποτέ δεν φτάνει να τελειώσει
η κουβέντα μας, εμείς:
*«Καταλαβαινόμαστε τώρα, καταλαβαινόμαστε τώρα,
δεν χρειάζονται περσότερα» 

*Γιάννης Ρίτσος: Καπνισμένο τσουκάλι.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.