Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Η αγάπη είναι ο φόβος…» του Μανόλη Αναγνωστάκη

– Για τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Μανόλη Αναγνωστάκη –

Ο ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης, από τους σημαντικότερους της μεταπολεμικής γενιάς, γεννήθηκε στις 10 του Μάρτη 1925, στη Θεσσαλονίκη.

Καταγόταν από τα Ρούστικα Ρεθύμνου Κρήτης. Ήταν μαθητής στο Γυμνάσιο, το 1942, όταν έκανε την εμφάνισή του στο περιοδικό “Πειραϊκά Γράμματα” που εξέδιδαν ΕΑΜίτες και άλλοι προοδευτικοί λογοτέχνες του Πειραιά και το 1944 στο ΕΠΟΝίτικο φοιτητικό περιοδικό “Ξεκίνημα”, του οποίου ήταν αρχισυντάκτης για μια περίοδο.

Στην Κατοχή εντάχτηκε στην ΕΠΟΝ και στο ΚΚΕ.

Σπούδασε Ιατρική στο ΑΠΘ και το 1955 μετεκπαιδεύτηκε στη Βιέννη.

Για τη δράση του στα κοινά, πιάστηκε το 1948, βασανίστηκε, καταδικάστηκε από έκτακτο στρατοδικείο σε θάνατο και φυλακίστηκε στο Επταπύργιο, έως το 1951. Μετά την αποφυλάκισή του, εργάστηκε στη Θεσσαλονίκη ως  ακτινολόγος και το 1978 εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα.

Από το 1968, με τη διάσπαση του ΚΚΕ, είχε προσχωρήσει στο «ΚΚΕ Εσωτερικού».

Το 1997 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το 1986 του απονεμήθηκε το Α’ Βραβείο Ποίησης, για το έργο του “Τα Ποιήματα 1941 – 1971” και το 2002 το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας από τα Κρατικά Λογοτεχνικά Βραβεία, για το σύνολο του έργου του.

Έργα του Μανόλη Αναγνωστάκη: Εποχές (1945), Εποχές 2, Εποχές 3, Παρενθέσεις, Η συνέχεια, Η συνέχεια 2, Η συνέχεια 3, Το περιθώριο, Ο στόχος (1970), Τα Ποιήματα  (1941 – 1971)  κ.ά.

Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά και ιταλικά και μελοποιήθηκαν από τους συνθέτες Μίκη Θεοδωράκη, Θάνο Μικρούτσικο, Δημήτρη Παπαδημητρίου, Μιχάλη Γρηγορίου και άλλους.

Έφυγε από τη ζωή στις 23 του Ιούνη 2005.

Το ποίημα “Η αγάπη είναι ο φόβος…” είναι από τις “Εποχές 3” και εμπεριέχεται στη συγκεντρωτική ποιητική συλλογή “Μανόλη Αναγνωστάκη: Τα Ποιήματα 1941- 1971″– εκδ. Πλειάς

     Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ…

Η αγάπη είναι ο φόβος που μας ενώνει με τους άλλους.
Όταν υπόταξαν τις μέρες μας και τις κρεμάσανε σα δάκρυα
Όταν μαζί τους πεθάνανε σε μιαν οικτρή παραμόρφωση
Τα τελευταία μας σχήματα των παιδικών αισθημάτων
Και τι κρατά τάχα το χέρι που οι άνθρωποι δίνουν;
Ξέρει να σφίγγει γερά εκεί που ο λογισμός μας ξεγελά
Την ώρα που ο χρόνος σταμάτησε και η μνήμη ξεριζώθηκε
Σα μιαν εκζήτηση παράλογη πέρα από κάθε νόημα;
(Κι αυτοί γυρίζουν πίσω μια μέρα χωρίς στο μυαλό μια ρυτίδα
Βρίσκουνε τις γυναίκες τους και τα παιδιά τους που μεγάλωσαν
Πηγαίνουνε στα μικρομάγαζα και στα καφενεία της συνοικίας
Διαβάζουνε κάθε πρωί την εποποιία της καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα για τους άλλους ή γιατί έτσι νικούμε τη ζωή
Ή γιατί έτσι φτύνουμε ένα ένα τα τιποτένια ομοιώματα
Και μια στιγμή στο στεγνωμένο νου τους περνά μια ηλιαχτίδα
Κάτι σα μια θαμπήν ανάμνηση μιας ζωικής προϊστορίας.
Φτάνουνε μέρες που δεν έχεις πια τι να λογαριάσεις
Συμβάντα ερωτικά και χρηματιστηριακές επιχειρήσεις
Δε βρίσκεις καθρέφτες να φωνάξεις τ’ όνομά σου
Απλές προθέσεις ζωής διασφαλίζουν μιαν επικαιρότητα
Ανία, πόθοι, όνειρα, συναλλαγές, εξαπατήσεις
Κι αν σκέφτομαι είναι γιατί η συνήθεια είναι πιο προσιτή από την τύψη.

Μα ποιος θα ρθει να κρατήσει την ορμή μιας μπόρας που πέφτει;
Ποιος θα μετρήσει μια μια τις σταγόνες πριν σβήσουν στο χώμα
Πριν γίνουν ένα με τη λάσπη σαν τις φωνές των ποιητών;
Επαίτες μιας άλλης ζωής της Στιγμής λιποτάκτες
Ζητούνε μια νύχτα απρόσιτη τα σάπια τους όνειρα.

Γιατί η σιωπή μας είναι ο δισταγμός για τη ζωή και το θάνατο.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.