Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Κόκκινο φιλί η ζωή» της Ηλέκτρας Στρατωνίου

Η Ηλέκτρα Στρατωνίου γεννήθηκε στο Στρατώνι Χαλκιδικής. Έζησε και μεγάλωσε σε διάφορα μέρη της Ελλάδας κυρίως σε νησιά, έτσι, αλλάζοντας τόπους, σχολεία και περιβάλλοντα, έπλασε έναν χαρακτήρα κοινωνικό, ειλικρινή, αυθόρμητο, εκρηκτικό και πολυτάλαντο! Είναι ζωγράφος και μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών (ΕΕΛ). Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.

Από την εφηβική της ηλικία άρχισε να γράφει διηγήματα και ποίηση με ιδιαίτερη αγάπη. Μοιραία και καθοριστική για την πορεία της υπήρξε η γνωριμία με τον μεγάλο μας ποιητή Γιάννη Ρίτσο στο Καρλόβασι Σάμου, όπου την περίοδο της δικτατορίας βρίσκονταν «σε κατ΄ οίκον περιορισμό», διαβάζοντας τα ποιήματα της την παρότρυνε:-« Γράφε, γράφε, γράφε…» Και η Ηλέκτρα τον άκουσε!

Σπούδασε αρχιτεκτονικό και ελεύθερο σχέδιο. Το 1970 πήγε στην Γερμανία, εργάστηκε στην εφημερίδα Westfaelische Rundschau Dortmund ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα ζωγραφικής.

Μετά την πτώση της δικτατορίας επιστρέφει στην Ελλάδα. Ασχολείται με την ζωγραφική, το 1992 γνωρίζει τον σπουδαίο γλύπτη και ζωγράφο Θωμά Μώλο στην Ν. Σμύρνη και για περίπου 10 χρόνια δημιουργεί δίπλα του.

Έχει κάνει πολλές εκθέσεις στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, έργα της υπάρχουν σε ιδιωτικές συλλογές και υπογράφει με το πατρώνυμο της Μαρίτσα Αλατζά.

Έχει εκδώσει πέντε ποιητικές συλλογές ως Ηλέκτρα Στρατωνίου: «Ποιήματα» (Γερμανία 1989), «Στο ναρκοπέδιο του μυαλού» (2011), «Σςςς… ο Θεός κοιμάται» (2014), «Εβδομήντα και ένα κομμάτια του puzzle» (2022), «Σε φόντο κόκκινο» (2022).

Ποιήματα της υπάρχουν στην μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια Νεοελληνικής Λογοτεχνίας Χάρη Πάτση και σε πολλές ποιητικές Ανθολογίες, εφημερίδες, περιοδικά και στον ηλεκτρονικό τύπο (διαδίκτυο).

ΚΟΚΚΙΝΟ ΦΙΛΙ Η ΖΩΗ

Θέλω να ξημερώσει μια μέρα στην γη, χωρίς σύνορα!
Ένα τεράστιο σπίτι να είναι, κτισμένο απ΄ αγκαλιές,
μ’  ένα τραπέζι στρογγυλό και γύρω του να κάθονται
άνθρωποι, απ’ όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης!
Να τρώνε το αχνιστό ψωμί της Ειρήνης
και γλυκό κρασί να πίνουν της αδερφοσύνης!
 Με τραγούδια και ποιήματα να υμνούν το φως,
την Ειρήνη, την Δικαιοσύνη, την τίμια δουλειά!
Θέλω να μιλάει ο καθένας στην γλώσσα του
και να καταλαβαίνουν όλοι λέξεις και νοήματα,
μόνον  απ΄ τους γρήγορους χτύπους της καρδιάς
και των ματιών τους τις χαρούμενες λάμψεις!

Να υπάρχουν εργοστάσια, σχολειά και νοσοκομεία,
με τις πόρτες ανοιχτές για όλους και να ζούνε
το υπέρτατο όνειρο, της Ελευθερίας και της Ισότητας.
Πατεράδες όλων των παιδιών να είναι οι άντρες!
Μανάδες τους όλες οι γυναίκες, να τα θηλάζουν
με νανουρίσματα κι΄ ιστορίες της πατρίδας τους,
χωρίς να ξεχωρίζουν την γενιά και το χρώμα τους! 

……………………………………….

Θέλω στην ουτοπία και στο θαύμα, να πιστέψουμε!
Μόνον τότε, μπορούν Όλα αλήθεια να γίνουν!
Τα κορμιά να σμίξουμε, τις κραυγές μας να ενώσουμε!
Η δύναμη της ψυχής, το ανέφικτο – κάνει εφικτό!
-Κόκκινο φιλί είν΄ η ζωή! Ο θάνατος αιώνιο κρεβάτι!!! 

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.