Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Ο όρκος του Σιδεροχαραυγίτη» του Χρήστου Δημούλα

Ο Χρήστος Δημούλας γεννήθηκε τον Γενάρη του 1977 από πατέρα μανάβη λαϊκών αγορών και μάνα νοικοκυρά. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου και κάτοχος τίτλου σπουδών Εργαστηρίου Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Εργάστηκε σε εργοστάσιο, μαγαζί παπουτσιών, σούπερ μάρκετ, αποθήκη με είδη σπιτιού, στις λαϊκές αγορές και ως εμπορικός αντιπρόσωπος.

Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα το 2001 με το: «Ψάχνοντας ένα αστέρι που χάθηκε», μικρό πεζό όπως κι άλλα στον «Παλμό της Λαϊκής Αγοράς», εφημερίδα που εξέδιδαν για πολλά χρόνια οι πατέρας και θείος του καλύπτοντας κλαδικά και γενικής φύσεως θέματα.

Κέρδισε έπαινο στον ΚΗ Πανελλαδικό Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του 2010 από  τον Φιλολογικό Σύλλογο “Παρνασσός” για την ποιητική του συλλογή “Ποθητός ρεαλισμός”. Το ίδιο έτος έγραψε στίχους για τα πέντε απ’ τα έξι τραγούδια της δισκογραφικής δουλειάς της Τάνιας Ροζάκη: «Δρόμοι που σκεπάζει η μοναξιά».

Τον Δεκέμβρη του 2013 εκδίδει την ποιητική συλλογή: «Με λάδι του παρόντος καίνε του μέλλοντος καντήλια», από τις εκδόσεις ΕΝΤΟΣ. Τον Νοέμβρη του 2014 εκδίδει ξανά στις ίδιες εκδόσεις την ποιητική συλλογή «Οι λαϊκατζήδες».

Έχει εκδώσει σε ποιητική μορφή τη βιογραφία του μεγάλου χαράκτη και ζωγράφου της Εθνικής Αντίστασης Γιώργου Φαρσακίδη: «ΓΙΩΡΓΟΣ ΦΑΡΣΑΚΙΔΗΣ Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΤΟΥ ΛΑΟΥ», από τις εκδόσεις ΕΝΤΥΠΟΙΣ.

Ποιήματα και κριτικές αναφορές του έργου του βρίσκονται εκτός των προαναφερθέντων, σε πολλά εγχώρια έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης και πολιτισμού άλλα και σε ανάλογα της Αυστραλίας και του Βελγίου.

Ο Χρήστος Δημούλας

Το ποίημα «Ο όρκος του Σιδεροχαραυγίτη» εμπεριέχεται στη συλλογή: «Με λάδι του παρόντος καίνε του μέλλοντος καντήλια» (εκδ. ΕΝΤΟΣ).

Ο ΟΡΚΟΣ ΤΟΥ ΣΙΔΕΡΟΧΑΡΑΥΓΙΤΗ

Απολειφάδι περασμένου παρελθόντος
με λένε ορισμένοι σήμερα
μα είμαι κοστουμάκι του παρόντος
κι ας λεν πως είμαι για τα σίδερα.

Βράδυ – πρωί προσεύχομαι
στον καλό μου τον θεό
μην βρω μονάχα εύχομαι
κάποιον κομμουνιστή κι αλλοδαπό.

Τότε αμέσως θα αφήσω
στο θεούλη μου την προσευχή
και κάνω εντός μου μια ευχή
τους εχθρούς μου κάτω να πατήσω.

Στον χριστιανισμό πιστεύω σαν… το Φύρερ
κι έτσι κι εγώ θα πορευτώ
κομμουνιστών κι αλλοδαπών θα είμαι κίλερ
για το καλό της χώρας έτσι θα σιγουρευτώ.

Κράτος θα προσκυνώ και διοικητές του
τραπεζίτες φιλάνθρωπους θα υμνώ
βιομήχανους κι εφοπλιστές του
και απεργούς θα ρίχνω στον γκρεμό.

Το μάτι μου πάντα ανοιχτό θα έχω
για την ασφάλεια και τάξη
να σηκώνεται κεφάλι δεν θ’ αντέχω
δεν θα νιώθω μέσα μου εντάξει.

Μανία θα με πιάνει όταν δω
να περνά ανέργων κι εργαζόμενων πορεία
θα τιμήσω των προγόνων μου την ιστορία
για όλους όσοι διαμαρτύρονται εδώ.

Δικέφαλος αετός θα χύνομαι
σε κεφάλια ξένων μες στις γειτονιές
τρόμος τους θα γίνομαι
σ’ ολονών τους τις καρδιές.

Τιμωρός άμεμπτος θα στέκω
στων νόμων τον αμφισβητία
ενάντιος θα του παραστέκω
σαν τον χείριστο εγκληματία.

Σαν σκύλος θα οσμίζομαι
μεταναστών την παρουσία
ένα τότε θα ορκίζομαι:
την γρήγορή τους απουσία.

Σύνεργα θα παίρνω τότε
λοστούς και μαχαίρια τα χαράματα
λύκος θα ουρλιάζω: «λίγες και πάλι τρώτε
ψοφήστε πια, αποβράσματα».

Αφρίζω σαν κοιτώ
το μελαμψό τους δέρμα
στον Ύψιστο παρακαλώ
για το γοργό τους τέρμα.

Καμία ανταρσία δεν θ’ αφήσω
να μην πληρώσει μ’ αίμα
φωνή αντιθέτου θα σιγήσω
κι η αλήθεια ας πνιγεί στο ψέμα.

Κι έτσι Λοιπόν θα θυμηθώ
των προκατόχων μου παλικαριές
κι ήσυχα θα κοιμηθώ
στου σκοταδιού μου τις σφυριές.

Θα ονειρευτώ ξανά και θα γελώ
του Γρηγόρη του Λαμπράκη το χαμό
που του στραπατσάραν το μυαλό
και τον στείλαν στο χαμό.

Μετά, τ’ όνειρό μου θα με φέρει
σε σύγχρονο ταξίδι
μια που συνέβαλε και το δικό μου χέρι
στο φευγιό του οικοδόμου Κοτζαρίδη.

Και το πρωί όταν ξυπνώ
θα πιάνω δουλειά και πάλι
να σπάω ξένων το κεφάλι
και σ’ εργάτες να χιμώ.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.