Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου» του Γιώργου Μαρκόπουλου

Ο Γιώργος Μαρκόπουλος γεννήθηκε στη Μεσσήνη το 1951. Σπούδασε Οικονομικά στην τότε Ανώτατη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς.

Έχει εκδώσει επτά ποιητικές συλλογές, τη συγκεντρωτική Ποιήματα 1968-2010, μία συλλογή με πεζά, δύο τόμους με κείμενά του για το έργο άλλων ποιητών, και δύο μονογραφίες του (μία για το ποδόσφαιρο στην ελληνική ποίηση και μία για το έργο του Τάσου Λειβαδίτη).

Το 1996 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και το 1999 το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για τη συλλογή του Μη σκεπάζεις το ποτάμι. Από την ίδια επιτροπή, η εν λόγω συλλογή προκρίθηκε για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Αριστείο Γραμμάτων, ενώ σε μετάφραση Μισέλ Βόλκοβιτς εκδόθηκε στα γαλλικά μια επιλογή από όλες τις μέχριτότε ποιητικές του συλλογές, εκδ. Δεσμός, Παρίσι 2000.

Το 2016, πάλι σε μετάφραση του Μισέλ Βόλκοβιτς, εκδόθηκε στα γαλλικά μια νέα επιλογή των ποιημάτων του, περιλαμβάνοντας και όσα δεν είχαν συμπεριληφθεί στην προηγούμενη.

Το 2011 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης για την ποιητική συλλογή του Κρυφός κυνηγός και με το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών από το Ίδρυμα Κώστα και Ελένης Ουράνη για το σύνολο του έργου του.

Κεντρική εικόνα: Χρήστος Αρδίζογλου – Πηγή φωτογραφίας: fosonline.gr

Ο Γιώργος Μαρκόπουλος

Το ποίημα εμπεριέχεται στη συλλογή «Η ιστορία του ξένου και της λυπημένης» (1987) και στην 4τομη έκδοση «Δαίδαλος – Μεγάλη Ανθολογία της Σύγχρονης Ελληνικής Λογοτεχνίας» της Εταιρείας Συγγραφέων.

Ωδή στον παίκτη της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστο Αρδίζογλου

Από το ότι, ορμώμενος, τα χρόνια περνούν γρήγορα
και αυτό το βρίσκω πικρό και άδικο
και από το ότι ο ποιητής παλαιότερα Δικταίος Άρης
εκράτησεν ως αφιλοκερδής τεχνίτης
στην πενιχρή αθανασία του
τον άλλοτε σπουδαίο παίκτη της ποδόσφαιρας
Ηλία, υιόν του Υφαντή -του Ολυμπιακού Πειραιώς-
τονίζοντας τα κάλλη του και την ευμορφιά του
παράλληλα με το μακαρισμό ευτυχισμένος (να ‘ν’) ο Πειραιάς
που έχει φορτώσει τόσες απ’ τις ελπίδες του
πάνω σε τέτοια αγόρια
θα υμνήσω κι εγώ με τη φτωχή την πένα μου
τον ιδιόρρυθμο πλην όμως φιλότιμο χαρακτήρα
του παίκτου της ΑΕΚ και της Εθνικής Χρήστου Αρδίζογλου.

Θα υμνήσω, γιατί το παιδί αυτό,
από τις ταπεινές τις γειτονιές του Περισσού προερχόμενο,
της Ριζουπόλεως και της Σαφράμπολης,
ήταν το μόνο από πολλούς άλλους
που παρά την υπεροψία της νεότητάς του
εκράτησεν ενός λεπτού στα μυστικά σιγή
για όσους βετεράνους δεν επέτυχαν το γκολ σε κρίσιμη στιγμή
απορρίπτοντας έτσι ακόμη και το θάνατο,
μια και αγνόησε όλους αυτούς τους αθλητές
που τώρα βρίσκονται στο χώμα.

Θα υμνήσω.

Γιατί το παιδί αυτό κατεβαίνοντας -όπως προείπα-
από τους καλύτερους αέρηδες,
ήταν το μόνο που πάντα με εύστροφες κινήσεις
επετύγχανε την εκπόρθηση της αντίπαλης εστίας
σε ξένα γήπεδα προπάντων
κάνοντας έτσι να ακουστεί ανά την υφήλιο
το όνομα της μικρής πατρίδας μας,
ενώ συνάμα εχάριζε, λέγω εχάριζε, με την πράξη του αυτή
μια ολοφώτεινη νύχτα Χριστουγέννων
στους αστέγους της πλατείας Ομονοίας.

Ω, δεν ημπορώ να φαντασθώ το γήρας
στα αλογίσια πόδια του παίκτου Χρήστου Αρδίζογλου.
Δεν ημπορώ να φαντασθώ την ώρα
που τα παπούτσια του θε’ να κρεμάσει, θα φύγει από τα γήπεδα,
θα σταδιοδρομήσει ως επιχειρηματίας ή χωροφύλαξ έστω
και θα βρεθεί υπό μετάθεσιν στην Αταλάντη.
Στην Αταλάντη και πάλι λέγω
όπου το παιδί του, μη γνωρίζοντας από γήπεδα, «αστέγους»,
φιστίκια – αστέρια στα πανέρια των μικρών του σινεμά
θα γράφει στις εκθέσεις του:
«Ο πατέρας μου εγεννήθη εις την Αθήνα.
Ήλθε εδώ λόγω της φύσης της δουλειάς του,
όπου μεγάλωσα κι εγώ».

Τιμή και δόξα στον παίκτη Χρήστο Αρδίζογλου,
που θα σηκώσει για άλλη μια φορά, τελεσίδικα πια,
όπως ο τρελοί τους επιταφίους των νεκροταφείων,
την ασήκωτη μοναξιά μας, και θα φύγει.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.