Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Πριν το τέλος» της Λίνας Νικολακοπούλου

Σαν σήμερα, στις 30 του Ιούνη 1957, γεννήθηκε η Λίνα Νικολακοπούλου.

Το όνομά της είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, ο οποίος την χαρακτηρίζει «γεννημένη ποιήτρια».

Στην ερώτηση αν αισθάνεται περισσότερο ποιήτρια ή στιχουργός, η ίδια απαντάει: «Και τα δύο. (…) Εξίσου συγκλονιστικό είναι όταν βουτάω στα νερά της ποίησης, να μπορώ να μπω και να βγω με κάτι που να το φέρω καμαρώνοντας στην επιφάνεια. Είναι δυο διαφορετικοί τρόποι, μελοποιούνται βέβαια και οι δύο. Το ωραιότερο για εμένα είναι ότι ακόμη και ο ποιητικός μου λόγος μελοποιήθηκε και έγινε τραγούδι. Όσες φορές κατάφερα να είναι ποιητικός ο λόγος μου, ήταν καλότυχο για μένα».

Στα 38 χρόνια που πέρασαν από την ηχογράφηση του πρώτου της τραγουδιού, στο δίσκο «Σκουριασμένα χείλια» (μουσική Σταμάτης Κραουνάκης – ερμηνεία Βίκυ Μοσχολιού), η Λίνα Νικολακοπούλου «ευθύνεται» εξ ημισείας  για τη γέννηση πολλών υπέροχων τραγουδιών. Ένα από αυτά ερμήνευσε ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στο δίσκο Διαίρεση (1984), σε μουσική Lucio Battisti.

Λίνα Νικολακοπούλου

Πριν το τέλος

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο κι αχνό στον αέρα,
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα,
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι,
σε κρατούσα απ’ το χέρι, ό,τι ζούμε, μου λες, δε μου φτάνει.

Στα τραγούδια που λέγαμε οι δυο μας, οι φωνές χαμηλώσαν,
χαραγμένη καρδιά στο παγκάκι, που μετά την προδώσαν,
μια φορά μου ‘χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.

Σιδερένια η σκάλα και μου ‘λεγες, θα μείνουμε λίγοι,
πήρε η νύχτα να πέφτει βαθιά κι ο αέρας με πνίγει,
μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στου δρόμου τη σκόνη,
σκέψου να ‘ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να ‘σουν το πιόνι.

Μια φορά μου ‘χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι,
πριν το τέλος πως μοιάζει η σιωπή σαν αγάπη μεγάλη.

Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω, το τέλος πριν να δω,
κάθε νύχτα που περνάει, γυρίζω ξανά, σκοτάδι γίνομαι
και παραδίνομαι, στο ρυθμό σου που καίει ακόμα,
αυτό το σώμα, που μένει χρόνια χωρίς σκιά.
Κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία
κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία.
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
κι όλο φεύγω πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω.

Λίνα Νικολακοπούλου

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.