Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Σπουδαστές» του Νίκου Καββαδία

Ο Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε στις 11 του Γενάρη 1910 και έφυγε από τη ζωή στις 10 του Φλεβάρη 1975. Το έργο του αγαπήθηκε από το λαό και τη νεολαία, μελοποιήθηκε και συνεχίζει να συγκινεί και τις νεότερες γενιές.

«Ο Νίκος Καββαδίας, ο μέγας αυτός παραμυθάς, χρησιμοποιεί τη θάλασσα, το πλοίο, τα λιμάνια ως πεδίο για να πει πράγματα πολύ σημαντικά και διαχρονικά. Να μιλήσει για το αιώνιο ταξίδι, να μιλήσει και να πει το «Λυπήσου αυτούς που δεν ονειρεύονται». Και δεν εννοεί μόνο τη φυγή από τη βάρβαρη πραγματικότητα, αναφέρεται κυρίως στην ανάγκη να ονειρευτούμε για να πάμε σε μια άλλη κοινωνία, στην οποία ο άνθρωπος θ’ αυτοπραγματωθεί. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει να «χορέψουμε πάνω στο φτερό του καρχαρία». Δηλαδή να ξεπεράσουμε τις καταγεγραμμένες μας δυνατότητες, να ξεπεράσουμε τα όριά μας. Με άλλα λόγια, να κατακτήσουμε το Αδύνατο» έλεγε ο Θάνος Μικρούτσικος.

Στη διάρκεια της Κατοχής ο Νίκος Καββαδίας εντάχθηκε στο ΕΑΜ. Την ίδια περίοδο άρχισε να δημοσιεύει και τα αντιστασιακά του ποιήματα με πρώτο το «Αθήνα 1943», ενώ το 1944 δημοσίευσε το ποίημα «Στον τάφο του ΕΠΟΝίτη». Το 1945 δημοσίευσε το «Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα» και το ποίημα «Αντίσταση». Το 1946, μαζί με άλλους διανοούμενους, υπέγραψε διαμαρτυρία κατά του Γ΄ Ψηφίσματος που ήταν ο «θεμέλιος λίθος» του αντικομμουνιστικού οργίου.

Λίγο πριν από το πραξικόπημα της 21ης Απρίλη 1967 ο Νίκος Καββαδίας έδωσε μια μεγάλη συνέντευξη στο περιοδικό «Πανσπουδαστική», όπου αφιέρωσε και το ποίημά του «Σπουδαστές» που έγραψε στις 24 του Μάρτη 1967.

Σπουδαστές

Σάς είδα κάτου από την πύρινη βροχή
με τα πλακάτ και τα σκουτιά τα ματωμένα
εσάς που κάματε τη δύσκολην αρχή
κείνα τα χρόνια τα βαριά τα κολασμένα.

Σήμερα βλέπω τα δικά σας τα παιδιά
σμάρι πηχτό μες στου πελάγου τη σπηλιάδα*.
Πάντα κατάντικρα στην κάθε αναποδιά
και σ᾿ όσους πάνε να σταυρώσουν την Ελλάδα.

*απότομη ριπή του ανέμου

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.