Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Στο σύντροφο» του Ούγκο Μπέττι

Ο ποιητής, διηγηματογράφος και σπουδαίος θεατρικός συγγραφέας Ούγκο Μπέττι, γεννήθηκε στις 4 Φλεβάρη του 1892, στο Καμερίνο της κεντρικής Ιταλίας.

Ο πατέρας του, που ήταν γιατρός, διορίστηκε το 1901 στο νοσοκομείο της Πάρμα και μετακόμισαν οικογενειακώς σ’ αυτήν την πόλη.

Ο Ούγκο Μπέττι άφησε τις σπουδές του στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Πάρμα και έλαβε μέρος ως εθελοντής, στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο. Πιάστηκε από τους Γερμανούς το 1917, περνώντας σκληρές μέρες αιχμαλωσίας.

Όταν επέστρεψε στην Ιταλία το 1918, συνέχισε τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο και το 1922, τύπωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή.

Το 1945, μαζί με άλλους θεατρικούς συγγραφείς, ίδρυσε το Εθνικό Συνδικάτο Θεατρικών Συγγραφέων.

Αργότερα, το 1953, ο Ούγκο Μπέττι με τη γυναίκα του μετακόμισαν στη Ρώμη. Εκεί εργάστηκε ως εφέτης.

Έργα του – Ποιητικές συλλογές: Ο συλλογισμένος βασιλιάς, Τραγούδια και θάνατος, Άνδρας και γυναίκα.

Από το 1926 ο Ούγκο Μπέττι στράφηκε και στο θέατρο και έγραψε τα έργα: Αφέντρα, Σπίτι στο νερό, Ένα ξενοδοχείο στο λιμάνι, Μια όμορφη Κυριακή του Σεπτέμβρη, Κατακλυσμός, Η ανταπόκριση, Νυχτερινός άνεμος, Τα όνειρά μας, Σύζυγοι, Έγκλημα στο Κατσικονήσι, Διαφθορά στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, Καμένα λουλούδια στο παρτέρι, Η βασίλισσα και οι επαναστάτες  κ.ά.

Έφυγε από τη ζωή στις 9 Ιούνη του 1953, στη Ρώμη.

Το ποίημα “Στο σύντροφο”, εμπεριέχεται στην ποιητική συλλογή του Ούγκο Μπέττι “Ένας άνδρας και μια γυναίκα” (1933) και η μετάφραση στα ελληνικά, είναι της Ρίτας Μπούμη Παπά.

               Στο σύντροφο

Ω, μη θυμάσαι πόσο σε ταπείνωσαν!
Αν θα σε πιάσω από το χέρι, ξέρω, η καρδιά σου
σα νύφη θα πετάξει προς εμένα. Έλα.
Ξέρω πως κάποιος μέσα σου
μ’ ακούει, μ’ αγαπά και με πιστεύει!

Κάποτε είδα στο βλέμμα του
μέσα από τη φτωχή σου περηφάνεια
να λάμπει μια ικεσία δακρυσμένη.
Και το «παρών» θα δώσει ευθύς
αν μάθουμε αδερφό να τον καλούμε
με κείνη τη φωνή που πείθει.

Τι φωτισμένη γη κείνη τη μέρα
στο βήμα μας θα πρασινίσει!
Αν σε χλωμιάζει κάποια λύπη,
θα τηνε διώξουν τα δειλά τ’ αστεία μας
και χοντρά χέρια θ’ ακουμπήσουνε στους ώμους σου.
Και συ, με ποια γιορτή θα ξεχειλίσεις τότε!

Ξύπνησε από τη νάρκη σου,
πλάι πλάι θα βαδίσομε στο ρίγος της αυγής.
Σήκω, μάζεψε την αξίνα σου, το δρέπανό σου.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.