Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Τι να τους κάνω τους στίχους σας;» του Νίκου Παππά

Ποιητής και ιστορικός της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας, ο Νίκος Παππάς (Νίκος Παπάς) γεννήθηκε το 1906 στα Τρίκαλα Θεσσαλίας και έφυγε από τη ζωή στις 28 του Απρίλη 1997, στην Αθήνα. Σύζυγός του ήταν η ποιήτρια Ρίτα Μπούμη.

Άσκησε το επάγγελμα του δικηγόρου στα Τρίκαλα και στην Αθήνα. Σαν δικηγόρος υπερασπίστηκε αρκετούς αγωνιστές, εκείνης της εποχής, στα έκτακτα στρατοδικεία και συμμετείχε στους αγώνες του λαού.

Έλαβε ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση (1941-1944). Δημοσίευσε μάλιστα, το έργο του “Το αίμα των Αθώων”, όπου καταγράφονται, με γλαφυρό τρόπο, τα γεγονότα της περιόδου εκείνης, καθώς και την αντιπολεμική ποιητική συλλογή “Η Τετράχρονη Νύχτα”.

Για το έργο του “Το ηρωικό τριαντάφυλλο” (1964), έλαβε το Α’ Κρατικό βραβείο ποίησης και για το μακρόπνοο συνθετικό ποίημα “Πατρίδα μας”, που είχε συμπεριληφθεί στο έργο του “Τα παραμύθια του υπνοβάτη”, το Α’ βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών.

Ποιήματα του Νίκου Παππά, έχουν μεταφραστεί σε διάφορες χώρες. Πλούσιο είναι το έργο του και περιλαμβάνει μεταξύ των άλλων 20 ποιητικές συλλογές: Μάταια λόγια (1930), Η Τετράχρονη Νύχτα (1944), Τα παραμύθια του υπνοβάτη (1948), Το ημερολόγιο του βάρβαρου (1957), Σήματα από μια τρικυμία (1962), Τα χέρια (1963), Το ηρωικό τριαντάφυλλο (1964), Μετά την 21ην,  Ιστορικά ψεύδη (1977),  Όγδοη δεκαετία (1978)  και άλλα.

Έγραψε δοκίμια και μελέτες για την ελληνική και παγκόσμια λογοτεχνία.

Σημαντικό είναι το έργο του “Η αληθινή ιστορία της λογοτεχνίας μας” (1963). Δημοσίευσε και την “Εκλογή Ελληνικών δημοτικών τραγουδιών”.

Μετέφρασε σπουδαίους λογοτέχνες, ποιητές (Ρ.Μ. Ρίλκε, Γκ. Απολλιναίρ, Μπ. Μπρέχτ, Βλ. Μαγιακόφσκι και άλλους).

Ο Νίκος Παππάς και Ρίτα Μπούμη, συνέγραψαν την περίφημη παγκόσμια ανθολογία ποίησης (1952).

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Τραγούδια γεννημένα σε άνετα διαμερίσματα
Ή και σε λόχμες που τις περιφρονεί ο ήλιος
Μεγαλωμένα με ασφάλεια σε μέρες τρόμου
Πλάι σε φυλακές όπου στενάζουν τιμωρημένοι
Ποιητές γιατί αναπνέουν πλατιά.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Το άγχος σας δεν με εξαπατά
Η μαθητεία σας στον περσοναλισμό
Δεν με γελάνε τα χαμόγελά σας στη θεία ελπίδα
Σαν τη μοιράζουν τα μικρόφωνα της Κυριακής,
Ο πανικός σας μπροστά στο δικό σας θάνατο
Η αδιαφορία μπροστά στο θάνατο των άλλων.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Δεν μπορώ να παίζω μ’ εύθραυστα παιχνίδια
Με χάρτινα λουλούδια να στολίζομαι
Μισώ τα γλυκερά τα χρώματα κι ανοίγω
Τα μπράτσα μου να χαιρετίσω τις κατεβασιές
Μου παίρνουν με ιαχές τους προαιώνιους δρόμους
Ντυμένες μπλούζες με το χρώμα της αυγής.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Προσμένω να ιδώ φεγγάρια να πέφτουν στα βάραθρα
Κόσμο σακάτη ν’ αρματώνεται μ’ αχτίνες
Περιμένω την εποχή ν’ αλλάξει φόρεμα
Περιμένω έναν κατακλυσμό να ξεδιψάσω
Τις σάλπιγγες που δεν ανέχεται η ακοή σας.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;
Φορώ γιακά την άσπρη σφαγή και με πνίγει
Έχω στην καρδιά μου την έκρηξη της Χιροσίμα
Έχω στα μάτια μου την έρημο της Νεβάδα
Νιώθω το κρύο εκατομμυρίων αστέγων
Έχω την περηφάνια των παιδιών που προτίμησαν το μαρτύριο
Και της συκοφαντία σας τη μαχαιριά στις πλάτες.

Τι να τους κάνω τους στίχους σας;

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.