Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα: «Τρεις αναμνήσεις απ’ τον ουρανό» του Ραφαέλ Αλμπέρτι

Ο ποιητής, ζωγράφος, θεατρικός συγγραφέας και πολιτικός, Ραφαέλ Αλμπέρτι, γεννήθηκε στις 16 του Δεκέμβρη 1902, στο Ελ Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία Ανδαλουσίας της Ισπανίας.

Συγκαταλέγεται, μαζί με τον Λόρκα, στους σπουδαιότερους ποιητές της γενιάς του 1927.

Έλαβε μέρος στον αντιφασιστικό αγώνα κατά του Φράνκο και έγινε η ποιητική φωνή αντίστασης στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο.

Μετά την επικράτηση του Φράνκο και την ίδρυση διδακτορικού κράτους, έζησε αυτοεξόριστος, διαδοχικά, στην Αργεντινή, Ουρουγουάη, στο Παρίσι και κυρίως στη Ρώμη. Το 1977  επέστρεψε στην Ισπανία.

Ο Ραφαέλ Αλμπέρτι ήταν μαρξιστής και φίλος του Φιντέλ Κάστρο.

Έργα του Ραφαέλ Αλμπέρτι: Ναύτης στη στεριά (η πρώτη του  μικρή ποιητική συλλογή – 1924), Η αυγή της κίτρινης βιόλας (1926), Περί αγγέλων (1928), Στίχοι ανησυχίας, Ο ποιητής στους δρόμους (1935), Κεφάλαιο της δόξας (1938), Ανάμεσα στο γαρύφαλο και το σπαθί (1941),  Επιστροφές της μακρινής ζωής (1957), Σκηνικά ποιήματα (1962)  κ.ά.

Έγραψε και θεατρικά έργα, αυτοβιογραφικά πεζογραφήματα και απομνημονεύματα (Το χαμένο Άλσος).

Έφυγε από τη ζωή στις 28 του Οκτώβρη 1999. Η στάχτη του σκορπίστηκε στον κόλπο του Κάδιθ, όπως το ήθελε ο ποιητής.

Το ποίημα “Τρεις αναμνήσεις απ’ τον ουρανό”, σε μετάφραση του Τάκη Σινόπουλου, εμπεριέχεται στην ποιητική ανθολογία “Ξένη ποίηση του 20ού αιώνα” – Επιλογή από ελληνικές μεταφράσεις – Επιλογή: Μαρία Λαϊνά και επιμέλεια Πέτρου Γκολίτση (εκδ. “Ρώμη”, 2021).

 Τρεις αναμνήσεις απ’ τον ουρανό

        Αφιέρωμα στον G. A. Becguer

                     

ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Δεν είχανε χρονίσει ακόμα μήτε ο αρχάγγελος μήτε το ρόδο.
Όλα ήταν πριν απ’ το βέλασμα πριν απ’ το κλάμα.
Όταν το φως δεν ήξερε καλά καλά
αν η θάλασσα θα γεννούσε αγόρι ή κορίτσι.
Όταν ο άνεμος ονειρευότανε μαλλιά για να τα χτενίζει,
γαρούφαλα και μάγουλα να κατακαίει η φωτιά
και το νερό να ξεδιψάει από δυο χείλη ράθυμα.
Όλα ήταν πριν από το κορμί και τ’ όνομα,
πριν απ’ το χρόνο.

Λοιπόν θυμάμαι μια φορά στον ουρανό…

 

             ΠΡΩΤΗ  ΑΝΑΜΝΗΣΗ

                     …ένα κομμένο κρίνο…

G. A. B.

Εβάδιζε μ’ ένα λύγισμα κρίνου συλλογισμένου,
πουλιού σχεδόν που εννόησε πως πρέπει να γεννήσει,
κοιτώντας δίχως να κοιτάζεται σ’ ένα φεγγάρι
που παρασταίνονταν μες στ’ όνειρο της σαν καθρέπτης,
σε μια σιωπή χιονιού που ανύψωνε τα πόδια της.
Σε μια σιωπή σκυμμένη.
Ήτανε πριν από την άρπα, τη βροχή, πριν απ’ τα λόγια.
Δεν ήξερε.
Άσπρη μαθητευόμενη του αέρα,
τρεμούλιαζε με τ’ άστρα, με τα δέντρα και με τ’ άνθος.
Ο μίσχος της, τ’ ανάστημά της πράσινο.
Με τα δικά μου αστέρια που μη ξέροντας,
δύο βάλτους θέλοντας να σκάψουνε στα μάτια της
σε δυο πέλαγα τη βυθίσανε.
Θυμάμαι…

Κι έπειτα τίποτα. Νεκρή να φύγει και να χάνεται.

 

                    ΔΕΥΤΕΡΗ  ΑΝΑΜΝΗΣΗ

  Ήχοι φιλιών και φτεροκοπήματα

G. A. B.

 

Πιο πριν,
πολύ πιο πριν από την επανάσταση των ίσκιων,
πριν πέσουνε πάνω στον κόσμο τ’ αναμμένα φτερά,
κι ένα πουλί μπορέσει να πεθάνει για ένα κρίνο.
Ακόμα, πριν μου γυρέψεις
τον αριθμό και την τοποθεσία του κορμιού μου.
Πολύ πριν από το κορμί.
Στον καιρό της ψυχής.
Όταν όρθωσες στο δίχως στέμμα μέτωπο τ’ ουρανού
την πρώτη δυναστεία του ονείρου.
Όταν εσύ, κοιτάζοντάς με μέσα στο μηδέν
επινόησες την πρώτη λέξη.

Τότε η συνάντησή μας.

 

                          ΤΡΙΤΗ  ΑΝΑΜΝΗΣΗ

…πίσω απο τη βεντάλια με τα χρυσά φτερά…

G. A. B.

 

Τα βαλς τ’ ουρανού δεν είχαν ακόμα αρραβωνιάσει
τo γιασεμί και το χιόνι,
δεν είχαν οι άνεμοι συλλογιστεί την πιθανή μουσική των μαλλιών σου,
ούτε κι ο βασιλιάς είχε προστάξει να ενταφιαστεί σ’ ένα βιβλίο η βιολέτα.
Όχι.
Ήταν ο καιρός που ταξίδευε το χελιδόνι
χωρίς τ’ αρχικά μας στο ράμφος του.
Που οι καμπανέλες κι οι κληματίδες μαραίνονταν
δίχως εξώστες κι άστρα για να σκαρφαλώσουν.
Ήταν εκείνος ο καιρός
που δεν υπήρχε ένα άνθος για να γείρει το κεφάλι του στον ώμο ενός πουλιού.

Και τότε, πίσω απ’ τη βεντάλια σου, το πρώτο μας φεγγάρι.

“Κυριακή πρωί μ’ ένα ποίημα”: Δείτε όλα τα ποιήματα εδώ.