Μαχμούντ Νταρουίς: “Αν καθρεφτιζόσουν/ Στο πρόσωπο του θύματος που λιάνισες,/ ίσως έφερνες στο νου σου τη μητέρα σου/ σ’ έναν θάλαμο αερίων…”
20-10-2023
«Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη
σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα.
(…)
Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού·
όμορφα αδέλφια· μας αγαπούν. Μας κοιτάζουν και κλαίνε,
(…}
Δεν μας αφήνουν μόνους. Όχι, δεν μας αφήνουν μόνους…»
Απόσπασμα από το εμβληματικό, τραγικά επίκαιρο στις μέρες μας, ποίημα του Μαχμούντ Νταρουίς, «Κατάσταση πολιορκίας». Ο Μαχμούντ Νταρουίς (1941-2008) εθνικός ποιητής της Παλαιστίνης και από τους σπουδαιότερους εκπροσώπους της σύγχρονης αραβικής λογοτεχνίας, αγωνίστηκε με συνέπεια για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της πατρίδας του.
Μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας.Ολόκληρο το ποίημα, με εισαγωγικό σημείωμα του μεταφραστή, δείτε το εδώ.
(…)
24
[Σ’ έναν φονιά]: Αν καθρεφτιζόσουν
Στο πρόσωπο του θύματος που λιάνισες,
ίσως έφερνες στο νου σου τη μητέρα σου
σ’ έναν θάλαμο αερίων. Και τότε ίσως
λυτρωνόσουν απ’ τη σοφία της σφαίρας,
ίσως άλλαζες απόψεις: «Δεν είναι τρόπος αυτός
για να βρω την ταυτότητά μου».
[Σ’ έναν φονιά]: Αν καθρεφτιζόσουν
Στο πρόσωπο του θύματος που λιάνισες,
ίσως έφερνες στο νου σου τη μητέρα σου
σ’ έναν θάλαμο αερίων. Και τότε ίσως
λυτρωνόσουν απ’ τη σοφία της σφαίρας,
ίσως άλλαζες απόψεις: «Δεν είναι τρόπος αυτός
για να βρω την ταυτότητά μου».
25
[Σε άλλον φονιά]: Αν αφήσεις
Το έμβρυο τριάντα μέρες στης μάνας του τη μήτρα,
μπορεί τα πράγματα να έρθουν διαφορετικά.
Μπορεί να λήξει η κατοχή κι αυτό το βυζανιάρικο
να μην ξέρει τίποτα γι’ αυτή την πολιορκία
και να γίνει ένα γερό παιδί,
Το έμβρυο τριάντα μέρες στης μάνας του τη μήτρα,
μπορεί τα πράγματα να έρθουν διαφορετικά.
Μπορεί να λήξει η κατοχή κι αυτό το βυζανιάρικο
να μην ξέρει τίποτα γι’ αυτή την πολιορκία
και να γίνει ένα γερό παιδί,
να πηγαίνει στο σχολείο με την κόρη σου
και να μαθαίνει την αρχαία ιστορία της Ασίας.
Μπορεί να ερωτευτούν
και να κάνουν μια κόρη
[Εβραία από τη μάνα].
Τι έκανες, λοιπόν;
Άφησες χήρα την κόρη σου
κι ορφανή την εγγονή σου.
Τι έκανες; Ξεκλήρισες την οικογένειά σου.
Τι έκανες; Έσφαξες τρία περιστέρια μονομιάς.
Μπορεί να ερωτευτούν
και να κάνουν μια κόρη
[Εβραία από τη μάνα].
Τι έκανες, λοιπόν;
Άφησες χήρα την κόρη σου
κι ορφανή την εγγονή σου.
Τι έκανες; Ξεκλήρισες την οικογένειά σου.
Τι έκανες; Έσφαξες τρία περιστέρια μονομιάς.
26
Εδώ
Δεν είναι απαραίτητη
η ομοιοκαταληξία.,
το μέτρο, η μελωδία.
Τον πόνο οικονομούν:
Σκουπίδια, αποφάγια.
Εδώ
Δεν είναι απαραίτητη
η ομοιοκαταληξία.,
το μέτρο, η μελωδία.
Τον πόνο οικονομούν:
Σκουπίδια, αποφάγια.
27
Σκοτάδι είναι η ομίχλη – ένα πυκνό κατάλευκο σκοτάδι,
Μια φλούδα πορτοκάλι και μια γυναίκα γεμάτη υποσχέσεις.
Σκοτάδι είναι η ομίχλη – ένα πυκνό κατάλευκο σκοτάδι,
Μια φλούδα πορτοκάλι και μια γυναίκα γεμάτη υποσχέσεις.
28
Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη
σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα.
Η πολιορκία κάθεται και περιμένει. Περιμένει καθισμένη
σε μια σαραβαλιασμένη σκάλα και γύρω άγρια η καταιγίδα.
29
Είμαστε μόνοι, κατάμονοι,
Σαν μεθυσμένοι από τη μοναξιά μας
Κι από κανένα σπάνιο ουράνιο τόξο.
Σαν μεθυσμένοι από τη μοναξιά μας
Κι από κανένα σπάνιο ουράνιο τόξο.
30
Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού·
Έχουμε αδέλφια στον κόσμο παντού·
όμορφα αδέλφια· μας αγαπούν. Μας κοιτάζουν και κλαίνε,
και λένε μυστικά:«Αχ και να ’ταν εδώ αυτή η πολιορκία! Θα…»
Μα δεν τελειώνουν την πρότασή τους.
Δεν μας αφήνουν μόνους. Όχι,
δεν μας αφήνουν μόνους.
(…)
Δείτε ακόμα:
