Μάνα Ελλάδα

Γλώσσα, κουλτούρα, λευτεριά, γνώση, στοργή και φρονιμάδα…
Ψαλμοί, παιάνες, ξαστεριά, φόρος τιμής για ‘σένα Ελλάδα!

Ποτάμια αίμα μυθικό, στης ιστορίας σου τη στράτα,
κι ούτε ένα ψήγμα δανεικό, στ’ άγονα χρόνια, τα φευγάτα.

Σε μια εξάστιχη στροφή, πλέξε στεφάνια στους νεκρούς σου,
να επιγράψουν κι οι σοφοί, να θωρακίσουν τους δεσμούς σου.

Κάθε σου φθόγγος, κάθε λέξη, φάρος σ’ απόκρημνη στεριά,
να ‘χει κι ο χάρος να διαλέξει, στην τόλμη, στην παλικαριά.

Πέτρα σκληρή, ξερό χορτάρι κι ένα καστέλι στην κορφή,
λύπη, χαρά, πάνε ζευγάρι, σαν δυο ημίαιμοι αδερφοί…

Τρέμει η ψυχή μα δε δειλιάζει, στο έπακρο της αντοχής,
τ’ όπλο ξανά, με βία αρπάζει, να ‘χουν αμπρί κι οι δυστυχείς.

Μάνα! Στης άμπωτης τα χρόνια, δώσε μας πένα και μελάνι,
να κοινωνήσουν γιοί κι εγγόνια, στο όραμα του Μακρυγιάννη.

Στ’ αδιέξοδο της συμφοράς, κάμε σεγκόντο στο λυράρη,
μες απ’ την τέφρα της φθοράς, να βγει λουλούδι και βλαστάρι!