«Μετρώ ό,τι απόμεινε μετά την καταιγίδα…» – Τρία αδημοσίευτα ποιήματα του Γιώργου Ηρακλέους

Ο Γιώργος Ηρακλέους γεννήθηκε στην Αθήνα, στο Μεταξουργείο, το 1952.

Σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, πρώτα στο Φιλολογικό και ύστερα στο Βυζαντινό – Νεοελληνικό  Τμήμα.

Είναι κάτοχος master Λογοτεχνίας με θέμα «Αποκάλυψη της Σεφερικής ιδεολογίας μέσα από το Ναυάγιο της Κίχλης».

Επίσης έλαβε DEA στην  Κοινωνιολογική Ερμηνευτική της Λογοτεχνίας από το Πανεπιστήμιο της Λιέγης.

Δημοσίευσε πλήθος από λογοτεχνικά, παιδαγωγικά άρθρα και μελέτες, καθώς και συμμετείχε σε μια σειρά από λογοτεχνικά και κοινωνιολογικά συνέδρια.

Ελάχιστα ποιήματά του έχει δημοσιεύσει σε λογοτεχνικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες. Πρόσφατα επιμελήθηκε την έκδοση του “Ατέχνως”, Σκληρός Απρίλης, του 2020 μ.Χ., στην οποία συμπεριλαμβάνονται και ποιήματά του.

Υπηρέτησε με πάθος και συνέπεια τη δημόσια εκπαίδευση και τον ταξικό εκπαιδευτικό συνδικαλισμό.

Ο Γιώργος Ηρακλέους

Διατελεί Πρόεδρος του Συλλόγου Εργατικής & Λαϊκής Επιμόρφωσης -Λαϊκού Πανεπιστημίου “ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ” από τις 22 Ιανουαρίου 2020.

Παράλληλα συλλειτουργεί και σαν στιχουργός τραγουδιών. Συνεργάστηκε κατά  χρονολογική σειρά με τους συνθέτες: Γ. Μέτσικα, Νίκο Παπακώστα, Χρύσανθο Μουζακίτη, Μίμη Πλέσσα, Βαγγέλη Κορακάκη κ.α.

Τραγούδια του ερμήνευσαν σε CD ή συναυλίες: οι Χάρις Αλεξίου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Έλενα Κυρανά, Αιμιλία Νομικού, Μαρία Σουλτάτου, Βαγγέλης Κορακάκης και ο ίδιος, η Νάντια και ο Νίκος Καραγιάννης με τους οποίους συνδημιούργησε στην πρόσφατη εμφάνισή τους ως συνθετών το νέο CD με τίτλο «Σχήματα & σημάδια (Άνοιξη, 2020 μ.χ., ΤΑ ΠΑΘΗ)».

Παρουσίασε σε σειρά συναυλιών τη ζωή και το έργο της Σωτηρίας  Μπέλλου, της Μαρίκας Νίνου, του Βασίλη Τσιτσάνη και του Απόστολου Καλδάρα, με ερμηνεύτρια τη Νάντια Καραγιάννη και οι οποίες μεταδόθηκαν από το κρατικό ραδιόφωνο.

Τα ποιήματα που παρουσιάζουμε δημοσιεύονται εδώ για πρώτη φορά. Ευχαριστούμε τον ποιητή, από καρδιάς.

***

Το ποίημα αυτό γράφτηκε το Σεπτέμβρη, όταν τα σημάδια της καταστροφής που φτάνει ήταν ολοφάνερα. Οι ποιο πολλοί έκλειναν τα μάτια και τα αυτιά. Αναζητείστε τις ευθύνες. Γ.Η

Φθινοπωρινή ισημερία

Το νερό, ζωή και κυλάει, οι κινήσεις του προσώπου σχήματα λύπης,  η νοσταλγία εκείνων που χάθηκαν για πάντα από τη ζωή μας,
ένα κενό με λίγες σπασμένες πέτρες.

Μικρά παιδιά χορεύουνε στο χιόνι και εμείς μες στις φυλακές των σπιτιών μας τραβάμε ένα δρόμο άγνωστο, με το φόβο στην καρδιά, τη γεμάτη σκοτεινές εικόνες.
Σε λίγο δεν θα υπάρχει τίποτα ζωντανό!
Δεύτερο κύμα, βουίζουν οι μέλισσες τις πανδημίας στα αυτιά μας, μήνες τώρα ξαγρυπνάμε
κι ό,τι είχαμε και δεν είχαμε δεν είναι κανενός!

Τα χείλια μας κάηκαν  απ’ τα αποτσίγαρα της μοναξιάς και του φόβου!
Αλήθεια, πώς θα ξεφύγουμε από τον εαυτό μας;
Η αγάπη σταγόνα μικρή μέσα στη στάμνα της μεγάλης δίψας από τον πυρετό.
Ισημερία φθινοπωρινή κι ο ήλιος δίχως φως!
Βλέπω από το παράθυρο τον έφηβο να γράφει
ένα σύνθημα στον απέναντι τοίχο
“ο καπιταλισμός είναι ο ιός”.
Κι ακούω να χτυπάει δυνατά το ξυπνητήρι…

(από τη συλλογή “Υποθήκη” 21.09.2020)

*

Είναι ολοφάνερο πως δεν πιστεύω ότι τα οικολογικά κινήματα σήμερα, ο καθαρισμός ο βιολογικός, τα πρόστιμα και οι δενδροφυτεύσεις μπορούν να αντιμετωπίσουν το τεράστιο πρόβλημα της καταστροφής του περιβάλλοντος. Παρά τα θετικά που διαθέτουν στην πρόθεση και στην πράξη είναι αδύνατο να αλλάξουν τα πράγματα. Μόνο η δομική αλλαγή της κοινωνίας μπορεί, αν δεν είναι αργά, να λύσει το πρόβλημα ριζικά. Γ.Η.

Η έβδομη σφραγίδα

Στα οικολογικά κινήματα

Δεν περιμένει ο θάνατος στα δέντρα και στους δρόμους, δε σταματάει η θάλασσα στα βράχια φοβισμένη, δεν ημερεύει ο άνεμος στις στέγες των σπιτιών.
Δεν περιμένει η φωτιά τον ουρανό να ανοίξει τους κρουνούς του, να πέσουν τόνοι όξινης βροχής για να την εξατμίσουν.
Τώρα μαύρα, βαμμένα χημικά τριαντάφυλλα στα ρυπογόνα στήθη του κορμιού της Ανδρομέδας, με οξείδιο και θείο στροβιλίζουν τον ιριδισμό της.
Ταχύτητες φωτός, αιμομίχτριες φλέβες!
Όλες οι διαστροφές μας στις οθόνες της τεχνολογίας, χάσκει η άβυσσος κάτω απ’ τα πόδια μας.
Εδώ, μένουμε πια και προσκυνάμε τη μικρή Γκρέτα, την αγία των πρασίνων, ξορκίζοντας τις κλιματικές αλλαγές, λατρεύουμε την εναλλακτική ενέργεια ενώ ο μολυσμένος αγέρας μας αφήνει χωρίς πνοή κι ανάσα.
Η ανθρωπόκαινος περίοδος, εξάγγελος του τέλους, ο δρόμος της ψυχής δε φανερώνεται.
Άνοιξε η έβδομη σφραγίδα και ξερίζωσε
τον λόγο και τα φρένα από το νου μας.
Κάποιοι σαλπίζουνε στην Πάτμο
με την έβδομη σάλπιγγα του Ιωάννη
την αποκάλυψη της έσχατης φοβίας.
Κι όμως, το μάθημα είναι απλό, γραμμένο από τον Μαρξ σε μια σελίδα από τα χειρόγραφα του μέλλοντος:
«Το κεφάλαιο καταστρέφει φύση μαζί και ανθρώπους, ή αυτό θα σωθεί, ή εμείς, η ζωή και η φύση».

Νύχτα Χριστουγέννων 2019

*

Στο ποίημα μου “Μετά την καταιγίδα” με συμβολικές εικόνες, υπερρεαλιστικά σχήματα και μονόλογο αποδίδονται τα μετά την πανδημία. Γ.Η.

Μετά την καταιγίδα (πανδημία)

Η βροχή δε σταματάει,
έβαψε τους δρόμους με το χρώμα της λάσπης.
Νόθα παιδιά της τα όνειρα-
πώς να φωτογραφίσουν το τοπίο;
Κεραυνοί ζωγραφίζουν τους στίχους
με πίνακες ζωγραφικής από την κόλαση.

Η βροχή σταμάτησε.
Μετρώ ό,τι απόμεινε μετά την καταιγίδα,
ούτε μια αναπνοή οξυγόνο,
ούτε ένα σπίτι χωρίς πένθος!
Μετά την καταιγίδα βρήκαμε τους φαρμακοποιούς πεθαμένους στους πάγκους των φαρμακείων,
τους οδηγούς και τους επιβάτες σφαγμένους στα λεωφορεία του συνωστισμού!

Οι άνθρωποι που επέζησαν έγιναν ένα με την πέτρα.
Τώρα, πίσω από τα μάτια μου θα ζω,
τα χείλη μου μισόκλειστα, μελανιασμένα θα σφυρίζουν ένα μοιρολόι δίχως λόγια…

Νοέμβρης 2020

-Κεντρική εικόνα: Έργο του Τζιόρτζιο ντε Κίρικο