Νέο ποίημα του Γιώργου Ηρακλέους: “Ελλειπτική τροχιά”

Η τροχιά αυτή περιγράφει τ’ αδιέξοδα της εποχής, την απελπισία και την αποστροφή για την πολιτική σκηνή. Όμως, στο τέλος βρίσκει τον δρόμο της λύσης, την εργατική τάξη, στους οικοδόμους που ζεσταίνονται ένα παγωμένο πρωινό πριν τη δουλειά και φέρνουν το φως και την ελπίδα. Γ.Η.

Χαμηλώνει ο ουρανός,
χαστούκι η νύχτα,
κάνει ψύχρα απόψε,
σηκώνω το πέτο του παλτού μου.

Σβήνω το φως, περπατώ ως το παράθυρο,
το χτυπάει βροχερός ο άνεμος,
τα σύννεφα ταξιδεύουν κι αυτά χαμηλά, ασφυξία.
Έμαθα πια να ζω χωρίς ελπίδα!

Το χρυσάφι της γης το πληρώνουμε αδιαμαρτύρητα
ολημερίς κι ολονυχτίς στους εμπόρους,
η ψυχή αρρωσταίνει, προσπαθεί
να βρει τον δρόμο της, να αναστηθεί,
να πιστοποιήσει το φως.
Στους κροτάφους χτυπάει σαν σφυρί ο πονοκέφαλος.

Μέρες σκληρές,
ελλειπτική τροχιά,
ο λαός, μαστιγωμένη μάζα,
λαχταράει να ζήσει,
χαζεύει τους παλιάτσους στην πολιτική σκηνή
να παίζουν την ίδια παράσταση χρόνια τώρα,
ψεύτικοι δαίμονες, νεκροί θεοί,
απόβλητα, καπνός και στάχτες.
Μην κλάψεις, χάνονται οι ανθρώπινες μορφές,
ατέλειωτος ο πόνος μας πριονίζει τις πέτρες,
βάφει την άσφαλτο με το γκρίζο της απόγνωσης.
Ξημερώνει, στο απέναντι γιαπί βλέπω τους οικοδόμους
να ανάβουν φωτιά να ζεσταθούν.
Μην κλαις… Στο βάθος του δρόμου, κοίτα, φως!
Μην κλαις…

Γιώργος Ηρακλέους
Από τη συλλογή «Ο κύκλος της παρακμής»
Οκτώβρης 2021

Εικόνα: Έργο του ζωγράφου Διαμαντή Διαμαντόπουλου