Νοέμβρης 1973 – Δύο ποιήματα για το Πολυτεχνείο
Τα γεγονότα του Πολυτεχνείου τα έζησα τυχαία κι από περιέργεια θα έλεγα… Όμως, οι τρεις νύχτες του Νοέμβρη του 1973 μου δίδαξαν όλη την ιστορία των αγώνων των καταπιεσμένων της γης για ψωμί, ειρήνη και ελευθερία. Κι έκτοτε η συνείδησή μου άλλαξε ριζικά…
Νοέμβρης 1973.
Στα μαύρα χρόνια της σκλαβιάς,
στο χάος και στην πείνα,
άσκιαχτοι νιοι ξεσπάθωσαν,
στις δεκαεπτά του μήνα.
Νοέμβρη, κύρη της σποράς,
προστάτεψε τη νιότη,
που μάχεται σαν το θεριό
το ρυπαρό προδότη…
Χορεύει ο χάρος ζεϊμπεκιά,
Στουρνάρη – Πατησίων
κι οι μάνες κλαιν για το χαμό
μαρτύρων και οσίων.
Και τον κερνάνε δάκρυα
απ’ της καρδιάς τα βάθη,
για τις πληγές της Παναγιάς,
για του Χριστού τα πάθη.
Το αίμα τους πορφύρισε
το μάρμαρο, την πέτρα,
μα εσύ πικρή πατρίδα μου,
τη λεβεντιά τους μέτρα…
Πόσα τραγούδια να τους πω
και πώς να τους παινέψω;
Τη νιότη τους που έδυσε
πώς να τη ζωντανέψω;
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ
Αθήνα 1974
-.-
Η σιωπή.
Έπεφτε βαθιά σιωπή
στα βρεγμένα φύλλα,
μαύρη ανατριχίλα
μέσα στη ψυχή…
Στο πικρό καρτέρεμα
τα θλιμμένα μάτια
έγιναν κομμάτια,
στη θολή βροχή…
Σε καλούσε γιε μου η γη
κι έτρεξες στην μπόρα
κι η φριχτή η ώρα
σου ‘σβησε το φως…
Βλέμμα που χαμήλωσε
στ’ οπλισμένο χέρι,
τι πικρό μαχαίρι!
Κι ήταν αδερφός,!…
ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ
Αθήνα 1974