Ωδή στην Ηρώ Κωνσταντοπούλου

Τι θα μπορούσα να γράψω, τι θα μπορούσα να πω,
Ποιος στίχος, ποιο ποίημα, να αρμόζει άραγε στην Ηρώ;
Πώς να βρεθούν λέξεις να περιγράψουν τη λεβεντιά,
Της ηρωίδας που σκοτώθηκε μόλις στα δεκαεφτά;
Ηρώ Κωνσταντοπούλου, αγωνίστρια της ΕΠΟΝ
Στο σκοπευτήριο της Καισαριανής, βρήκε θάνατο φριχτό
Με σφαίρες δεκαεφτά τη γάζωσαν τα πολυβόλα
Αιμόφυρτο έπεσε στο χώμα το νεκρό της ταλαίπωρο σώμα.
Τη βασάνιζαν μέρες και δεν πρόδωσε τους συντρόφους,
Κι ας προσπάθησαν να τη λυγίσουν με τόσους άθλιους τρόπους.
Στα γερμανικά μιλώντας χλεύαζε τους Ναζί βασανιστές
Αρνούμενη να καταδώσει τους άλλους συναγωνιστές.
Και επειδή δε μίλησε, τη σκότωσαν προς παραδειγματισμό
Για να φοβίσουν και να λυγίσουν ακόμα περισσότερο τον λαό
Κάθε μορφή αντίδρασης να καταστείλουν,
Πειθήνιοι σκλάβοι  οι Έλληνες  να μείνουν.
Εκείνη όμως δε λύγισε  μπροστά στον θάνατό της,
“Χτυπάτε, κτήνη” φώναζε στον κάθε δήμιό της,
Και τράβηξε το φόρεμά της, τις σφαίρες να καλωσορίσει
Υπερήφανα τον κόσμο επιλέγοντας να χαιρετήσει.
Δεν πρόλαβε να γευτεί τη λευτεριά που αγαπούσε
Για εκείνη που αγωνίστηκε ηρωικά όσο ζούσε. 

Βέρα Δόγια