Οι αδιάφοροι

Στολίζω κάθε λέξη μου
με τ’ άνθη του επιταφίου,
μα εσύ δεν νιώθεις τα πάθη μου,
που ευωδιάζουνε σταύρωση.
ΕΓΩ κρατώ απ’ την γενιά των λουλουδιών,
ΕΣΥ απ’τα παιδιά της απονιάς!
Πώς να δεις το μαρτύριο των ανθρώπων;
Πώς να ντυθείς τα λόγια της θάλασσας;
Πώς, πώς; 

Για σένανε και το καλό
και το κακό το ίδιο είναι!
Οι ψυχές των παιδιών στην Παλαιστίνη,
όσοι ζητάνε βοήθεια, όσοι πεινάνε,
οι νεκροί εργάτες, όλα αυτά σου είναι άγνωστα.
Η ζωή σου αρχίζει και τελειώνει στον εαυτό σου! 

Γιώργος Ηρακλέους

Από τη συλλογή “Εξομολογήσεις”