Παρόρμηση

Τα σύννεφα στη Γη πυκνώνουν
κι όλα τ’ αλώνει μια βοή
κι οι μαύροι πόνοι ζευγαρώνουν,
στη θλιβερή μας τη ζωή…

…..

Δίνεις πολλά, μα παίρνεις λίγα…
Όμως, στη στείρα διαδρομή,
το πνεύμα σου σωστά οδήγα,
να πάψουν οι συμβιβασμοί.

Αφόρητη η δυστυχία,
γι’ αυτούς που δεν καταλαβαίνουν,
που συναινούν στην αυταρχία,
που, μπρος στο άδικο σωπαίνουν.

Κοίτα στα μάτια τον εργάτη!
Στα δυσλειτουργικά μοτίβα,
δωσ’ του μια δέσμευση σταράτη,
ν’ αντέξει στων καιρών το λίβα.

Να απαιτήσεις κι απ’ τους άλλους,
να ‘ναι η ονομαστική αξία,
σαν τους αρχαίους τους δασκάλους,
να ‘χουνε νου και ευελιξία.

Τα πρότυπα πάντα να ψάχνεις
κι εκεί που η πίκρα περισσεύει,
σπάσε το δίχτυ της αράχνης,
τον παιδεμό, που σε κουρσεύει…

Το τέρας μέσα μας υπάρχει,
μα ‘συ τον έλεγχο μη χάσεις,
στις ανομίες του μονάρχη,
το δόλο του να ξεσκεπάσεις.

…..

Αυτό το δράμα που βιώνεις,
με μια θυσία θα τ’ αλλάξεις!
Μ’ αίμα! στο βάθρο της αγχόνης,
μια προφητεία να χαράξεις…