«Πατρίδα εγώ δεν έχω παρά του βάτου τ’ άγριο, τ’ αγκαθερό κλαρί…» – Ο Καλογιάννος, του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη

«Και όμως τον Καλογιάννον περιφρονούν οι ποιηταί. Δεν τον καταδέχονται, είναι φτωχό πουλί, είναι χωριάτης. Δεν έχει τους ερωτικούς ρεμβασμούς της αηδόνος· εξυπνά πάρα πολύ πρωί, είναι χυδαίος, πάντοτε εύθυμος, πάντοτε καλοκαρδισμένος, δεν μελαγχολεί ποτέ, ενί λόγω, είναι λαός.»