Πες μου ξανά

Πες μου ξανά για τον καιρό που έχει φύγει,
γι’ αυτή τη χίμαιρα που ζήσαμε μαζί,
γι’ αυτή την αίγλη τ’ ουρανού μας, που ήταν λίγη,
για την ελπίδα μας που νύχτωσε, μα ζει.

Τα χρόνια σύννεφα, πετάξανε στη δύση,
μα εσύ υπάρχεις και μου γνέφεις κάθε αυγή,
σ’ αυτή τη μάχη τον καιρό ποιος θα κερδίσει,
ποιος θα χαράξει ένα όραμα στη γη;

Ανέμου φως, που ταξιδεύεις στους αιθέρες,
στάξε μια αχτίδα στων φτωχών τη γειτονιά,
στη φρικωδία των λαών πενθούν οι μέρες
κι ένας Χριστός θρηνεί στη σκοτεινιά.

Πες μου ξανά για τον καιρό που έχει φύγει,
γι’ αυτούς που γέρασαν, μα, μείνανε παιδιά,
στης  γης το έρμα, νικητές πάλι οι λίγοι
κι όσοι στα στήθια τους δεν είχανε καρδιά…