Πέτρος Σκυθιώτης – Θεατρικά κι ανοίγει

Κάποιος θα βρέθηκε να πει μια δυο τρεις λέξεις
– έτσι που όνειρα πηγές ν’ αναστηλώσει –
απ’ το ενενήντα που η αγάπη είναι τόση,
αιώνων βάθη επενδύουν, όσες έξεις.

Κάποιος που πέρασε από δω ίσως ρωτήσει:
πώς πήγανε τα πράγματα μετά την μέθη;
ποιόν περιμένουμε μέσα απ’ το φως να έρθει;
και το κοινό με τη σιωπή θα επευφημήσει.

Τότ’ εκοιμούντο στα χωράφια με τα κρίνα
με το ένα μάτι ανοιχτό κοιτούν τα τραίνα,
σκιάχτρα του κάμπου που προσμένουνε κι εσένα.
Σε αγαπούν σα θάνατο και τ’ αγαπάς κι εκείνα.

Κάπου θα κλείσει, θεατρικά, μία κουρτίνα
στο μισοσκόταδο κι απλώνει σα σημαία
μ’ αστέρια κίτρινα. Για να μας πουν τα νέα,
τα μελλούμενα: πείνα και πιο μετά η πείνα.

Πού πήγαν οι ηττοκραυγές, τα τόσα εφόδια;
πώς αρρωστήσαμε βαριά και δεν μας παίρνει;
–Σκασμός, μαλάκες, ο πλανήτης ξαποσταίνει
(με τόση νύχτα μας πυροβολεί στα πόδια).

Συλλαβίζω ακροθιγώς τα βασικά μου
«να μη χαθώ, μη συνηθίσω, μη μισέψω»
τριάντα χρόνια που με στείλανε κει έξω
κι άλλα τριάντα που με κυνηγά η γενιά μου.

Το δεκαεφτά, το εξηνταοχτώ. Τ’ ογδοντατόσο:
ξέρει η ιστορία πώς να κλείνει τις πληγές της /
/ ξέρουμε τώρα πώς πληρώνουμε ωστόσο:

με πολυβόλα, με λογάκια πιάνει ο ασβέστης.
Συ, θύμα – για το έθνος – φονιάς, συ που κατέστης
για σένα στήνεται ξανά το κόλπο γκρόσσο.

Ο Πέτρος Σκυθιώτης γεννήθηκε το 1992 στη Λάρισα. Σπούδασε Παιδαγωγικά. Έχει εκδώσει μία ποιητική συλλογή, τη “Συνθήκη ισορροπίας” (Εκδόσεις Θράκα, 2014). Το 2015 συμμετείχε στο 2ο Φεστιβάλ Νέων Λογοτεχνών, στο πλαίσιο της 12ης Δ.Ε.Β.Θ.