Πιο πέρα κι απ’ το χρόνο

Κοίτα εδώ ένα σπασμένο φιλί σαν κλαρί
κάτω απ’ το χώμα να ριζώσει θέλει
ένα του εργάτη φιλί
κουρασμένο στου κάματου τ’ αμόνι
Κοίτα εκεί πόσα χαλάσματα
οι σύγχρονοι βασιλιάδες κληρονομιά αφήνουν

Όλοι ίσοι είμαστε μετά λένε

Κι αυτοί που σέρνονται της φτωχολογιάς στην άκρη
Κι αυτοί που σε μεροκάματα σκοτεινές φυλακές
τα χρόνια τους χάνουν;
Κι όσοι από ανθρωπιά γεμάτοι;
Όμοιοι μ’ εκείνους
που σπέρνουν θάνατο και χαρές θερίζουν;

Η μάσκα την απανθρωπιά κρύβει
και η υποταγή της ανθρωπιάς το φανέρωμα

Κοίτα όμως ακόμα πιο πέρα
πιο πέρα κι απ’ το χρόνο
Ο χρόνος μόνον ή μήπως η έγνοια σου για τον κόσμο
σου χάραξε ρυτίδες
η τάχα τ’ άγγιγμα το φευγαλέο
σε ό,τι πιο αγνό απέμεινε στη γη
ή τέλος οι δρόμοι που ποτέ δεν άφησες;

Να τις αγαπάς σαν τους δρόμους
που ολόισια στην αληθινή ζωή σου σε πηγαίνουν
κι ας μην προλάβεις όλους να τους διαβείς ποτέ

Απρίλιος 2024

   Στρατής Γαλιάτσος

Εικόνα: Έργο του Νίκου Χιώνη