Ποιητική τριλογία

1.Οι πρόσφυγες 

Σαν τα πουλιά οι άνθρωποι νυχτώνονται στη μπόρα,
στο κύμα και στον άνεμο, ξένοι, σε ξένη χώρα…

Ανήθικε πολιτισμέ του βάρβαρου αιώνα,
νήπια, γέροι κι άρρωστοι, ριγούν σ’ έναν κυκλώνα.

Από του Άδη τα στενά, μαύρες σκιές περνάνε,
νιοι και μανάδες κι ορφανά που λυτρωμό ζητάνε.

…..

Μα οι μέρες δεν αλλάζουνε στου δειλινού το χρώμα,
με μοιρολόγια και μ’ ευχές και με σπονδές στο χώμα.

Στον Άνθρωπο να ορκιστείς που καίει η ψυχή του,
που βάφει με το αίμα του, μ’ αίμα την προσευχή του!

…..

Ένα καράβι αρμάτωσε να βγεις στην οικουμένη,
δίκιο να ‘βρουν οι πρόσφυγες κι όλοι οι ξεριζωμένοι…

2.Με πικραίνουν… 

Με πικραίνουν οι άνθρωποι κι οι χωμάτινοι δρόμοι,
η ζωή η απάνθρωπη κι οι παράνομοι νόμοι…

Με πικραίνουν οι αδιάφοροι που σπανίως γελάνε,
για την πάρτη τους νοιάζονται κι ένα ψέμα πουλάνε.

Με πικραίνουν οι πλούσιοι κι οι βαριές λιμουζίνες,
οι κυρίες που λιάζονται, στις μεγάλες πισίνες.

Οι χορτάτοι μ’ ανάβουνε, οι αστοί και τα ψώνια,
υγιείς και απρόσβλητοι απ’ της κρίσης τα χρόνια.

                                …..

Μετανάστες ξυπόλυτοι, περπατούν  χέρι – χέρι,
μα στης νύχτας τ’ αδιέξοδο, δε θα βρούνε λημέρι…

…..

Θα σε πάρω να φύγουμε, σ’ άλλους τόπους να πάμε,
σε ουράνιους παράδεισους, σαν Χριστοί ν’ αγαπάμε…

3.Με φωτιά και με μαχαίρι

Μια ολέθρια κατάρα, σου ματώνει την πληγή σου,
των αδίωκτων η φάρα λεηλάτησε τη γη σου…

Ψάξε στα παλιά βιβλία για να μάθεις μια αλήθεια,
παρελθόν, παρόν και μέλλον σου πουλάνε παραμύθια.

Με φωτιά και με μαχαίρι, τρέξε σκλάβε να προφτάσεις
κι ύψωσε τ’ αβρό σου χέρι, λευτεριά για να χορτάσεις.

Μια υπόμνηση να γράψει και για σένα η ιστορία,
του καιρού να διαγράψει τη φριχτή αδιαφορία…

Φωτογραφία: Elias Marcou / SOOC