“Προμηθέας”, “Αν λησμονήσουμε”… – Δύο ποιήματα του Γιώργου Μπίμη

Β΄ Βραβείο στο Ζ΄ Παγκόσμιο Ποιητικό Διαγωνισμό

Αμφικτυονίας Ελληνισμού (2018).

Αν λησμονήσουμε…

Αν λησμονήσουμε
την ποίηση της Σαπφούς και του Ομήρου,
την γνώση του Ηράκλειτου και του Δημόκριτου,
την Δόξα του Λεωνίδα και του Περικλή,

Αν λησμονήσουμε
την Αθήνα, το Βυζάντιο και τη Βεργίνα,
τα λευκά ξωκλήσια της Παναγιάς,
την οικειότητα του ατείχιστου ουρανού,
το κάλεσμα της πάναγνης βροχής,

Αν λησμονήσουμε

Τα τραγούδια, τα ανδραγαθήματα και το αίμα
και τις αφόρητες πληγές του Μακρυγιάννη,

τότε τίποτα δε μπορεί να αναστηθεί σε τούτο
τον αμνημόνευτο τόπο…

Άπορη κι αποθαρρυμένη η πατρίδα δεν θα έχει
μήτε μια μπουκιά ψωμί να μας δώσει
ν’ αποζήσουμε, μήτε μια σταγόνα βρόχινου νερού
να σβήσουμε τη δίψα μας…

Τα κάστρα και οι δρόμοι θ’ αδειάσουν
από φωνές και θα διαβούνε οι βάρβαροι…
Για να λεηλατήσουν το φως του ήλιου,
για να τρυγήσουν τα λιόδεντρα και τ’ αμπέλια,
για να εξορίσουν την ελπίδα και τα όνειρα…

Και δε θα υπάρχει μάνα, αδερφός
ή σύντροφος ν’ αντισταθεί… Και τα παιδιά,
γυμνά, θα τριγυρνάνε μέσα στα χαλάσματα
γυρεύοντας μια σπίθα αληθινής φωτιάς
ν’ ανάψουν την ψυχή τους…
Και θα ‘ναι δούλοι αλευτέρωτοι
σε μια παρηκμασμένη πολιτεία,
Αν λησμονήσουμε…

Γιώργος Δ. Μπίμης.

*Από την ποιητική συλλογή:
‘’Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής.’’

Προμηθέας.

Την σπίθα έκλεψα την έκαμα φωτιά
και μ’ έδεσαν οι θεοί στην μαύρη πέτρα,
να μην ανάψω των ραγιάδων την καρδιά,
να μην αλλάξω της ζωής τ’ άδικα μέτρα.

Θνητή ζωή, και λευτεριά καμία
και πως ν’ ανθίσει το τραγούδι στον καιρό,
στο αλισβερίσι των θεών, στην ανομία,
δεν έχει αλήθεια μήτε δίκιο ιερό.

Κράτα τη σπίθα, στον αγέρα μη χαθεί,
μην ορφανέψει τ’ όνειρο στην πλάση,
στ’ άγιο το φως ν’ αστράψει δίκοπο σπαθί,
την απαξία της ζωής για να χαλάσει.

Άκαρδος γύπας μου τρυπάει τα σωθικά,
θρηνεί η νύχτα κι ολολύζουν τ’ άστρα,
ορθώσου δούλε, δες, το δίκιο σου νικά,
σήκω ν’ αλώσεις των θεών τα κάστρα!

Αν βγεις από του νου σου το σκοτάδι,
με μια ελπίδα θα ξυπνήσει η αυγή,
αν σπάσεις τα δεσμά σου κάποιο βράδυ,
δικά σου θα ‘ναι τα παλάτια και όλη η γη…

Φλόγα πληγή, μου μάτωσε το χέρι,
η λευτεριά που στο σκοτάδι αιμορραγεί,
μ’ αν πεις το μυστικό στης γης τ’ ασκέρι
Αφέντης θα ‘σαι άνθρωπε στη γη!…

Γιώργος Δ. Μπίμης.

*από την ποιητική συλλογή:
‘’Μνήμες της Πέτρας και της Σιωπής.’’