Προσφυγιά, 1922

Μας έριξαν σε μια γωνιά,
στο Βύρωνα, στην Κοκκινιά,
μια φαμελιά να ζήσουμε…
Πολλή δουλειά, λίγο ψωμί
και με μι’ ανάξια πλερωμή,
απ’ την αρχή ν’ αρχίσουμε.

Χαλάσματα, ξεριζωμός,
πέτρινες μνήμες και λυγμός,
τα βάσανά μας μύρια.
Μ’ ας γίνει το εγώ, εμείς,
στο τέλμα της διαδρομής,
να πάψουν τα μαρτύρια.

Στο γίγνεσθαι το κοσμικό,
ζήτα ζωή και μερτικό,
γόητρο, χαρακτήρα.
Μαζί να βρούμε ουρανό,
στην αστραπή, στον κεραυνό,
στου ήλιου την πορφύρα!

…..

Τ’ άδικο άμα δικαστεί,
καινούριος κόσμος θα χτιστεί,
θ’ αυγάσει άλλη μέρα.
Κι εσύ ξανά θα ορκιστείς
αφέντης να ‘ναι ο δουλευτής
κι η δόξα του αιθέρα!

Σ’ αυτή τη ζήση την πικρή,
στη λέξη την παραμικρή,
βρες νόημα κι ουσία…
Στο μίσος και στο άδικο,
σε έκριναν κατάδικο
πλούτος και εξουσία!