Στα Φεστιβάλ των γυρισμών (Στην Αθηνά Ζύμαρη)

Τ’ ακορντεόν στα γόνατα
στο πλάι μου τον Μάνο
τ’ αρχινισμένο σύνθημα
απόψε ξαναπιάνω 

το φεστιβάλ πιάνει σφυγμό
από φλέβα σ΄ αρτηρία
ιδιόχειρη προκήρυξη
πέρασες Σωτηρία

χρόνια περνούν και φεύγουνε
χρόνια ζωή γεμάτα
κι από ψηλά τα Άγραφα
φτάνουν καπετανάτα

μ’ απόψε πάλι το μυαλό
όλο σε σένα στρέφει
σα καμαρώνεις τη σπορά
ζευγάς που επιστρέφει

Αϊ, Μονεμβάσια τι θωρείς
γκρίζα μαλλιά σα στάχτες
η κάφτρα του τσιγάρου του
στης οικουμένης στράτες 

το νιώθω θα ξανάρθετε
πιασμένοι αλυσίδα
σαν τους barbudos του Φιντέλ
της μίας γης πατρίδα

σε καφενέ στη Νικαριά
το «Ρίζο» ξεδιπλώνω
και τ’ ακριβά τα λόγια σου
με κόκκινο κυκλώνω

γράφεις η ειρήνη, η προκοπή
αδέλφια σιαμαία
ελπίδα η Πάλη των Λαών
κι η Κόκκινη Σημαία. 

Τώρα που τα φεστιβάλ γίναν πενήντα, χρέος μας να μην ξεχάσουμε τους μεγάλους «απόντες» μα πάντα παρόντες και παρούσες. Η μνήμη τους μας υποχρεώνει να στεκόμαστε σεμνοί απέναντί τους. Μία τέτοια μορφή είναι και η Αθηνά Ζύμαρη, και, αφού δεν έλειψε από κανένα  φεστιβάλ, να μην λείψει ούτε και φέτος… Ήταν αγωνίστρια μέχρι την τελευταία της μέρα, κι εμείς οι αναγνώστες του «Ριζοσπάστη» πολλά της χρωστούμε!

Lucien Chardon