Στερεοτυπία

Του Χριστού οι σταυροφόροι, από τη Φραγκιά κινάνε,
με ασπίδες και με δόρυ, στην Ιερουσαλήμ να πάνε.

Φτάνουνε στην άγια πόλη, μα αντί να ξεπεζέψουν,
ρίχνουνε το πρώτο βόλι, τα παλάτια να κουρσέψουν.

Το άμοιρο το ανθρωπομάνι, ψάχνει αμπρί για να κρυφτεί,
να γλυτώσει το δρεπάνι, του άπληστου του θηρευτή.

Θεέ μου! η ψυχή μου στάζει, δάκρυ κι αίμα αδερφικό,
μα, ποιος δαίμονας προστάζει το εμφύλιο φονικό;

…..

Μηλαδέρφια, το χρυσάφι το ‘χει αγιάσει ο Θεός
κι ότι γράφει δεν ξεγράφει, ο χρησμός ο Βιβλικός.

Οφθαλμό αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντα
λέγει η ρήση του ψαλμού, για τ’ απαίδευτα τα όντα.

Τύφλωση για το μυαλό, για τ’ αυτιά και για τα μάτια,
μ’ ένα ψέμα απατηλό, για του αφέντη την πραμάτεια.

Τρέχει η μέρα σαν πουλί, σαν το σβέλτο χελιδόνι
κι η θεόσταλτη απειλή, τους ορίζοντες στοιχειώνει…

…..

Θα ‘ρθουν πάλι σταυρωτές, λαφυραγωγοί κουρσάροι,
ρασοφόροι και ληστές, να σ’ αδειάσουν το παγκάρι…

(Αδημοσίευτο)