Στην πλατεία.

Σε είδα ένα βράδυ στην πλατεία,

να αγορεύεις σ’ αφελείς περαστικούς

κι εκεί που λημεριάζει η αλητεία,

βλαστήμιες και παράπονα ν’ ακούς…

Θυμάμαι τότε που ‘σουν παλικάρι,

που χάραζες αστέρια στο κελί,

που γήτευες τ’ ολόγιομο  φεγγάρι,

να βγούνε στα σοκάκια οι τρελοί.

Πετρώσανε τα δάκρυα  στο χώμα

κι οι λογχοφόροι πάλι ξεκινούν

κι  εκείνη που σε φίλαγε στο στόμα,

τα λόγια σου πια δεν τη συγκινούν…

Στο βούρκο της ζωής, πες μου τι φταίει,

τους  ρόλους μας τους παίξαμε σωστά,

μας κλέβουν τα φρικιά κι οι τελευταίοι,

στερνοί εμείς, κι αυτοί πάντα μπροστά!

Στ’ αλισβερίσι, πείνα, φτώχεια, κατοχή,

μα ποιος σ’ αυτή τη δίνη θα ματώσει,

γι’ αυτούς που ξενυχτάνε στη βροχή,

για κείνους που δεν έχουν μετανιώσει,…

ΓΙΩΡΓΟΣ Δ. ΜΠΙΜΗΣ.