Στις αγωνιζόμενες υφάντριες της 8ης Μάρτη 1857 – Ποίημα

.. Ομορφιά, Συνείδηση, Πάλη Ταξική… γένους Θηλυκού, όλα σε μια γιορτή…

Όλα μου σήμερα ανθοί,
Σεργιάνι, πριν απ’ το κατώφλι σου Άνοιξη μου,
Μέσα μου, οι μέρες που πάλεψε η Γη,
Τα ρόδα της να ανθήσει…. Γή μου… γενέτειρα κι αρχή,
Μάνα, Κοράσι μου, αδερφή, Συντρόφισσα μου, πλάτη με πλάτη,
Υφάντρα μου, έριξες την σαΐτα σου,
Στο υφαντό της εργατικής μας φορεσιάς ,
το 1857 την 8η του Μάρτη.
Απούσες Ροδανθές , οι καμωμένες από τις σατραπείες,
Κι οι υφάντριες πορεύονταν, ενάντια στη σατραπεία.
Κείνες, με ακριβά φορέματα, με μαλάματα,
Μ’ ορεκτικά και μουσική
Πάνω στης κουρελούς Υφάντρας, στης κουρελούς Ζωής, το χαλί.
Κι αν έχει το χαλί της Γης μας σύνορα , τον κόσμο να χωρίζει, Λ
αό από λαό, αδερφό απ’ αδερφό , το χορτάτο από το νηστικό,
Κι αν, στ’ όνομά σου ματωμένη ειρήνη τους, γίνονται πόλεμοι,
Κι αν, για τον αέρα στα πανιά σας, επίγειοι κι επουράνιοι χάρτινοι Θεοί,
Σφαγιάζονται σαν Ιφιγένεια εν Αυλίδι, οι λαοί…
Αναίτιες οι χώρες, «η πόλις», το χωριό,
Για τ’ ανέστιο του καθενός, το ρημαγμένο εδώ,
Κι αβάσταχτος ο κάματος ,για κάθε χρυσοφόρο λαό,
Που δεν έχει πουθενά λυτρωμό
Ρίζα χαμός ,και θρεφτάρι το «δίκιο Θεός», της «αξίας» για λίγους καρπός,
Η βία της εξουσίας του κράτους,, της δικαιοαρπαγής του κάθε κηφήνα ενός
Που γίνεται ανταγωνισμός, κάγκελα, σφαίρες , αδερφοσκοτωμός,
Γη Καπνισμένο τσουκάλι, νηστικός, κι αδικημένος , της ανοχής λαός.
Υφάντριες τότες, σήμερα μαζί σας, απλήρωτοι κι άνεργοι υφαντές,
Υφαντουργία φτερωτά, (κι αέρας τους στα πανιά, για πιο φτηνό εργατικό κρέας), με των λαών τα δανεικά.
Κι ’άλλα , κι’ άλλα… χάρτινα πτώματα… σ ’άλλη της γης γωνιά.
Οσμή θανάτου παντού η ζωή, κι απ’ το μπαρούτι ας γεννηθεί, Δεν αλλάζουν τ’ αρπακτικά. Πρωτεργάτριες, οι εσχατιές του κόσμου, κόκκινο γαρύφαλλο,
Σύμβολο της ομορφιάς, του ματωμένου δίκιου μας , αφήνουν.
Χέρι με χέρι , γενιά τη γενιά, γυναίκες και άντρες με υψωμένη γροθιά
Κάθε μέρα, σκυτάλη οργάνωσης λαϊκή, κι 8 κάθε Μάρτη τιμή.
Υφάντρες μου της ζωής, γιορτή δικαίωσης της εργατιάς θα γίνει,
Όταν στα φορέματα και στης γης το χαλί, θα έχετε χαράξει,
Της ούγιας νικηφόρο γαζί , «τις σατραπείες νικήσατε Λαοί»
Φορώντας τα , και κρατώντας στα χέρια σας, και της υφαντουργίας το κλειδί Κι’ απόκληρη η Λερναία Ύδρα τους θα μείνει , χωμένη μέσα στης Γης το καμίνι. Αυτό… θα πει ΕΙΡΗΝΗ!!!

T.M.