Στο ίδιο πάντα σκηνικό

Στο ίδιο πάντα σκηνικό

Μπάμπης Ζαφειράτος

Μνήμη

Μιχάλη Καλτεζά

Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου

Γεμάτη η νύχτα με τυφλά αποστήματα
Είναι η ώρα που βιαζόταν το ξυράφι
Εσύ παλληκαράκι δίχως κρίματα
Κι απέναντί σου ένα αλλόκοτο σινάφι
Σ’ ένα σκισμένο σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι φονικό
Που ήταν βαμμένο λες με μίνιο και θειάφι

Από πλατείες κι από στέκια υπόγεια
Αυτής της πόλης που τα δόντια της μου δείχνει
Απελπισμένα γράφω δρομολόγια
Μήπως και βρω της απουσίας σου τα ίχνη
Εδώ σ’ αυτό το σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι εχθρικό
Που τη σκιά του άρχισε πάνω μου να ρίχνει

Είπανε κούφια λόγια ακαθόριστα
Και χάθηκες όπως στον ήλιο μια σταγόνα
Τώρα γυρνώ με μάτια άδεια εξόριστα
Ψάχνοντας μάταια μες στο θάνατο κρυψώνα
Στο ίδιο πάντα σκηνικό
Μ’ ένα φεγγάρι νεκρικό
Που το σκεπάσανε κι απόψε δακρυγόνα

(5 Δεκ. 1987)

____________

Αλέξανδρος (Αλέξης) Γρηγορόπουλος
Γεννήθηκε στις 25 Ιουν. 1993 – Δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από αστυνομικό, στις 6 Δεκ. 2008, στα Εξάρχεια
Σχέδιο, Μπάμπης Ζαφειράτος, 5.XII.2020 (Μολύβι σε χαρτί ακουαρέλας Α4)

ΥΓ.

Το Σκηνικό γράφτηκε τέτοιες μέρες, στις 5 Δεκ. 1987 (εδώ με μικρές διορθώσεις).

Ήταν στον απόηχο της πορείας του Πολυτεχνείου, που είχε διαλυθεί βίαια από τις αύρες, τα γκλομπ και τα δακρυγόνα του… σοσιαλήστου μνήμης Αρκουδέα.

Στο νου μου είχα εκείνη την άγρια καταστολή και τον τραγικό επίλογο μιας άλλης πορείας δυο χρόνια νωρίτερα, Κυριακή, 17 Νοέμβρη 1985, με την εκτέλεση του 15χρονου μαθητή Μιχάλη Καλτεζά, που πυροβολήθηκε πισώπλατα, στην οδό Σολωμού στα Εξάρχεια, από τον αστυνομικό Θανάση Μελίστα.

Και η μνήμη ανακαλεί άλλα δυο θύματα της αστικής —Νέας— δημοκρατίας, την 20χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και τον 26χρονο φοιτητή Νομικής Ιάκωβο Κουμή, που δολοφονήθηκαν επί πρωθυπουργίας… Αρχαγγέλου Ράλλη, Κυριακή, 16 Νοέμβρη 1980, στο Σύνταγμα, με συντριπτικά κατάγματα στο κρανίο από αστυνομικά γκλομπ, κατά την αιματηρή διάλυση της πορείας για το Πολυτεχνείο, προς την Αμερικανική Πρεσβεία.

— Μετά την εν ψυχρώ δολοφονία, από τον αστυνομικό Επαμεινώνδα Κορκονέα, του επίσης 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, στις 6 Δεκέμβρη 2008, στη συμβολή των οδών Τζαβέλα και Μεσολογγίου στα Εξάρχεια, το Σκηνικό, μοιραία, ταυτίζεται μαζί του.

Γρηγορόπουλος – Κορκονέας και Καλτεζάς – Μελίστας (Πηγή φωτό: Μηχανή του Χρόνου)

Σημείωση

Νοέμβρης 1987. Η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου έχει απαγορεύσει τη συνέχιση της πορείας προς το Σύνταγμα, με πρόσχημα την προστασία του Οικουμενικού Πατριάρχη Δημητρίου που επισκεπτόταν τότε την Αθήνα.

Σήμερα, 6/12/2020, το πρόσχημα, για την απαγόρευση συγκέντρωσης στη Μνήμη του Αλέξανδρου, λέγεται κορονοϊός.

Ο Αρκουδέας (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ 1981-1989) ήταν ο άνθρωπος με τις «επιχειρήσεις αρετή» στα Εξάρχεια, και αυτός που ενέπνευσε τα συνθήματα «ΜΑΤ και ΜΕΑ για μια Ελλάδα νέα» και «Αλλαγή δεν γίνεται χωρίς τον Αρκουδέα, αυτός δεν είναι μπάτσος, είναι μια ιδέα».

Ο Μελίστας, το 1987 υπηρετούσε κανονικά και κυκλοφορούσε σαν να μην τρέχει τίποτα· στη δίκη έπεσε στα μαλακά και στη συνέχεια αθωώθηκε.

Οι δολοφόνοι αστυνομικοί του Κουμή και της Κανελλοπούλου δεν βρέθηκαν ποτέ.

Ο Κορκονέας από τον Ιούλ. του 2019 κυκλοφορεί ελέυθερος ανάμεσά μας.

* * *

Για τους νεκρούς της τυφλής αστυνομικής βίας:

Όταν η αστυνομία δολοφονεί – Λίστα δολοφονιών που διέπραξε η αστυνομία (1976 – 2008) – athens.indymedia (13/11/2009)

ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ: Οι αόρατοι νεκροί της δημοκρατίας (1976 – 1996) – Ελευθεροτυπία (21/7/1996)

*

Για Πολυτεχνείο βλέπε και την πολύ καλή, σύντομη, χρήσιμη, διδακτική αναδρομή από τη Ματριόσκα την Κόκκινη:

Το Πολυτεχνείο το μισούν και το φοβούνται 47 χρόνια τώρα

Και από Μπ. Ζ.

Ο Δρόμος του Νοέμβρη, οι κυκλικές διαδρομές της αστικής δημοκρατίας και οι ευθύγραμμες πορείες του Πολυτεχνείου