Στρατής Γαλιάτσος – Διαδρομή
“Θα βγει πρωί ακούγοντας το κλάμα του περαματάρη,
σαν παιδιού αθώο
και θ’ ακουμπήσει το ένα πόδι στη στεριά
και το άλλο στον ωκεανό
Με πανοπλίες γεμάτος
έτοιμος για της ζωής του το ταξίδι…”
Μ’ έναν ήχο αναπότρεπτο
– ολέθριος επίλογος –
Ο τελευταίος, αναντίρρητα,
μιας παρακμής
Μανώλης Αναγνωστάκης
Πριν γεννηθεί περνούσε τις πέτρινες καμάρες
σπρώχνοντας τα στενά λιθόστρωτα
μονοπάτια της μήτρας
Το πρώτο φιλί ποια πατρίδα θα του το δώσει;
Θα βγει πρωί ακούγοντας το κλάμα του περαματάρη,
σαν παιδιού αθώο
και θ’ ακουμπήσει το ένα πόδι στη στεριά
και το άλλο στον ωκεανό
Με πανοπλίες γεμάτος
έτοιμος για της ζωής του το ταξίδι
Πότε βουνά, πότε κάμποι
όαση της ερήμου ο λογισμός του
και λιαστά των γονιών του πηλοτεχνήματα
Κοντά του και το άπιαστο λευκό γιασεμί
απ’ τις παγωμένες πλαγιές
Ήσυχες τώρα, ναυαγισμένες
οι θάλασσες
που σαν θαλασσοπόρος πέρασε
Γνωστοί οι δρόμοι που ορθός ακολουθούσε
Γνωστές και οι πέτρινες καμάρες όπου θα ξαποστάσει∙
σάψαλο πια
Ποια πατρίδα θα του δώσει το τελευταίο φιλί;
Στρατής Γαλιάτσος
