Στρατής Γαλιάτσος – Το μετέωρο βήμα της κοινωνίας μας

Εκείνο το θλιβερό βράδυ της Τρίτης, στο λιμάνι του Πειραιά, έτρεξε να προλάβει να μπει στο πλοίο.

Να κατέβει στην Κρήτη, ο Αντώνης, καβάλα στο πλοίο, καβάλα στον άνεμο. Τελευταίος επιβάτης ο Αντώνης, ο φτωχούλης νέος απ’ την Κρήτη. Δεν τον άφησαν. Τον έσπρωξαν και έπεσε στη θάλασσα, με αναμμένες τις μηχανές του πλοίου.

Τον έπνιξαν. Τον σκότωσαν.

Το πλοίο φεύγοντας για την Κρήτη, έμοιαζε, ερήμην του, με βρόμικο χαρτονόμισμα πάνω στη θάλασσα

*

Ένα παλιό, απλό και αγαπημένο μου. Πλέον ανήκει στον Αντώνη.

Το πέρασμα

Κλεισμένα τα χρόνια της νιότης τα κρατώ
αυτά θα φύγουν δεν θα ξαναγυρίσουν
Της αγάπης τα χρόνια για σένα
της αφοσίωσης τα χρόνια
για τη φωνή την τρεμάμενη
στις πολύβοες πολιτείες
στα ήσυχα χωριά
στα εργαστήρια
στα μερόνυχτα
και στα ξενύχτια
του κορμιού και του νου
Σκαλί – σκαλί
με σφρίγος νιότης
με θέληση βουνό και κόπο
τις τρεμάμενες φωνές
να μπορούσαμε ν’ ανεβάσουμε
εκεί ψηλά
– μπορούμε ν’ ανεβάσουμε
εκεί ψηλά –
ως της αξιοπρέπειας τον θρόνο!

7/9/2023 – Χανιά

Στρατής Γαλιάτσος