“Τ’ όραμα της παλιάς πληγής,/ στο Γολγοθά  ξυπνάει/ κι αν βρει στο ψέμα μια σχισμή,/ τη γη αναγεννάει…”

Άρνηση…

Σ’ αυτό το χρόνο τον πικρό,
που γυρισμό δεν έχει,
τα όνειρα κι οι προσμονές,
ορίζοντας που βρέχει.

Στην ήττα και στην άρνηση,
στις ενοχές του κόσμου,
μια άλλη εκδοχή ζωής,
να διατυπώσεις φως μου.

Στο αίμα και στο θάνατο
και στης φωτιάς τους δρόμους,
είδα μια νύχτα το Χριστό,
με το σταυρό στους ώμους.

Κι απ’ τον καημό που μ’ έκαψε,
τώρα απομένουν  στάχτες,
έρωτες, νιότη κι όνειρα,
της νύχτας λιποτάχτες…

Η Θυσία

Στην τύρβη και στη χαλασιά,
θρηνούν  οι κολασμένοι
κι ένας Χριστός, στην εμπασιά,
για λευτεριά πεθαίνει…

Σε χάος ακατοίκητο
το βλέμμα του πλανιέται
κι η άρνηση, μια μαχαιριά!
πόνος που δε μιλιέται…

Στον πόνο του γεννήθηκα
και το Σταυρό Του, πήρα,
μ’ ένα Χριστό κι ένα ληστή,
στη γη ν’ αλλάξω μοίρα.

Η λευτεριά Του, να διαβεί,
με το σπαθί στο χέρι
και σαν μητέρα αληθινή,
Φως και ψωμί να φέρει!

…

Τ’ όραμα της παλιάς πληγής,
στο Γολγοθά  ξυπνάει
κι αν βρει στο ψέμα μια σχισμή,
τη γη αναγεννάει…

Το χαύνο πάθος κι η οργή,
καρφί στ’ άγιο Του χέρι,
στο αίμα να ‘βρει καθαρμό,
της μαύρης γης τ’ ασκέρι…