Τα αρχαία Πάθη

Μ’ επίγνωση κι ευαισθησία,
ψάχνω θεό να διακονήσω
κι όλοι οι κόποι μια θυσία,
τη θλίψη μου, πως ν’ αφανίσω;

Ληστής καιρός με φοβερίζει,
με εξορίζει και με καίει
κι απ’ το κρυφό του μετερίζι
αυτάρεσκα γελά και κλαίει.

Σε στέρφα γη, σ’ άπορους τόπους,
θρηνώ μες στης νυχτιάς τα βάθη,
για τους αλλόδοξους ανθρώπους
που παραδόθηκαν στα πάθη.

…..

Μες στις βραγιές η άγια μέντα,
θάλλει και ευωδά στο χώμα
κι ένας Χριστός στήνει κουβέντα,
μα δεν ξημέρωσε ακόμα…