Θάνος Ανεστόπουλος – Ένας χρόνος απουσίας

Ο Θάνος Ανεστόπουλος γεννήθηκε στην Αλεξανδρούπολη το 1967.  Η αγάπη του για την ποίηση τον έκανε να μελοποιήσει πολλά ποιήματα Ελλήνων και ξένων ποιητών. Εκτός από το μεγάλο μουσικό του ταλέντο, η καλλιτεχνική του προσωπικότητα εκφραζόταν μέσα από τη ζωγραφική και το γράψιμο.

Μοιραζόμαστε μερικούς στίχους του, από το βιβλίο του «Αρχίζω με το σ’ αγαπώ» (σχέδια και ποιήματα), εκδ. bibliotheque.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Ποιοι είστε εσείς που μιλάτε για ελευθερία,
με τις τεράστιες μαύρες τρύπες για μάτια
και δίχως την εμπειρία του έρωτα
μα με υγρούς βραχνούς λόγους,
και με δεμένα με τριχιές αισθήματα
μουσκεύετε και δένετε την γη μας.
Ποιοι είστε εσείς που για ελευθερία ρωτάτε…

Ποιοι είστε εσείς που μιλάτε για ελευθερία
με τα φιλντισένια χέρια στις τσέπες
και δίχως το αγνό θράσος των παιδιών
μα με γεμάτο γάλα τις κοιλιές σας,
γάλα κλεμμένο από της μάνας μας το γέλιο
από το στήθος γάλα βγαίνει πια στυφό
Ποιοι είστε εσείς που για ελευθερία μιλάτε

*

Αρπαχτικά

Πλέον υπάρχουν ανέπαφες ψυχές;
Δρόμοι να τους διασχίζουνε άδολοι μαχητές;
Πλέον ακούγονται του δίκαιου οι φωνές;
Οι γνώσεις τι απέγιναν;
Μνήμες μόνο παλιές;
Το πιο γενναίο αίμα
λούφαξε σε φλέβες χάρτινες;
Στην μουσική πως δόθηκε
μια παύση ατέλειωτη;
Μας επισκέπτονται πλέον μόνο
θλιμμένες οι παρασκευές…
Εγώ έπινα γάλα από τα χείλη σου
και σου έγλειφα τα καταματωμένα σου φτερά.
Εσύ ήσουν υπόδειγμα ευτυχίας
κι όλο γουργούριζες σα γάτα που της τρίβουν την κοιλιά.
Πλέον μόνο πετούν αρπαχτικά πουλιά;
Ανυπεράσπιστο το γέλιο στα παιδιά;
Την αγάπη αρνηθήκαμε για άλλη μια φορά,
Θλίψη, θυμό, οργή και πόλεμο
τον θάνατο ταΐζουμε πλέον στα φανερά.
Δεν ξεδιψά η ελπίδα με τούτα τα νερά.
Τα ήπιανε τα στέρεψαν πουλιά αρπαχτικά

*

ΖΗΤΑΕΙ Η ΖΩΗ

ΜΑΛΛΟΝ
ΜΟΝΗ ΝΑ ΕΙΝΑΙ
ΜΟΥ ΖΗΤΑΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
ΚΙ ΕΓΩ
ΖΗΤΑΩ ΕΝΑ
ΚΟΣΜΟ
ΠΛΑΤΥ
ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΛΑΛΗΤΗ ΛΕΞΗ
ΜΙΑ ΣΟΝΑΤΑ ΑΠΑΛΗ
ΜΙΑ ΚΛΕΜΜΕΝΗ ΕΥΤΥΧΙΑ
ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΗ ΗΔΟΝΗ
ΕΝΑ ΚΛΑΔΙ ΑΠ’ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ
ΚΙ ΕΝΑ ΟΥΡΑΝΙΟ ΠΟΥΛΙ

ΜΑΛΛΟΝ ΛΑΘΟΣ ΜΕ ΔΙΑΛΕΞΕ
ΝΑ ’ΝΑΙ ΜΟΝΗ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
Η ΚΑΡΔΙΑ
ΓΕΛΑΕΙ
ΔΙΑΡΚΩΣ ΚΑΙ ΓΥΡΕΥΕΙ
ΜΑΛΛΟΝ ΤΩΡΑ Η ΖΩΗ ΜΟΥ
ΖΗΤΑΕΙ ΝΑ ΚΛΕΙΣΤΕΙ
Σ’  ΕΡΜΟ ΚΕΛΙ

*

ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΒΑΛΙΤΣΕΣ

Είναι επικίνδυνο να κλαις για τους ανθρώπους
Μισάνοιχτη η πόρτα της αλήθειας τους
Σύγκρουση τραίνων τα τρεμουλιάρικα λόγια τους καθώς
προσπαθούν μάταια τις ψυχές τους να ορίσουν
Μην τους ακούς
ΠΗΓΑΙΝΟΕΡΧΟΝΤΑΙ
ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΖΩΗ
ΚΑΙ ΣΤΟ ΑΒΙΩΤΟ
Σαν τους ποιητές αυτούς που ποιήματα δεν έχουν.

*

Ένα πεφταστέρι αυτή η χώρα, γεμάτη βουβές μάσκες,
προσωπεία με γυάλινα βλέμματα, κρυμμένα πρόσωπα
στον λάκκο με τα υγρά μυστικά
Ούτε μια στάλα αρμυρής βροχής απ’ τα μάτια πια
Το ξέθαμα δεν φωτίζει
παρά στεγνή και διαλυμένη αφήνει την ψυχή
Σιγανά να γευτείς τις καινούριες μέρες που έρχονται
σαν να φιλάς μια μελωδία
που ξεπετάχτηκε από το πυρωμένο σίδερο
μιας εικόνας επαφής- απρόσκλητης -πονετικής
Αργά θε να περάσει στο λεύκωμα της άγριας λησμονιάς
μαζί με τα υπόλοιπα θρύμματα του πόνου
που έβαψε κόκκινο το βλέμμα
και έσπασε τα φτερά.
Θυμήσου μας, αγάπη…γαλήνια ειρήνη μας