«Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου, κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι…» – Γ. Δροσίνης

Ο ποιητής και πεζογράφος Γεώργιος Δροσίνης υπήρξε ένας ακούραστος πνευματικός εργάτης, με μεγάλη προσφορά στα Γράμματα αλλά και στον εκσυγχρονισμό της ελληνικής γλώσσας.

Γεννήθηκε στην Αθήνα, στις 9 του Δεκέμβρη 1859 και έφυγε από τη ζωή στις 3 του Γενάρη 1951.

Σπούδασε Νομική, Φιλοσοφία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Ιστορία Καλών Τεχνών.

Πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα το 1878 με στίχους που δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό «Ραμπαγάς». Η πρώτη ποιητική του συλλογή ήταν οι «Ιστοί της Αράχνης». Η ποίησή του – έγραψε και αρκετά πεζά – χαρακτηρίζεται από τη χρήση της δημοτικής γλώσσας και την απλότητα στην έκφραση. Υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Νέας Αθηναϊκής Σχολής και ακαδημαϊκός από το 1926.

Τι θέλω

Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα
σε ξένα αναστυλώματα δεμένο.
Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο,
μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν’ ανεβαίνω.

Δεν θέλω του γιαλού το λαμπροφέγγισμα,
που γίνετ’ άστρο με του ήλιου τη χάρη.
Θέλω να δίνω φως από τη φλόγα μου,
κι ας είμαι ένα ταπεινό λυχνάρι.

Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Ερμηνεύει ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου

***

Ο Γκιώνης

Ήταν δυο αδέλφια πάντα αγαπημένα,
πρόβατα βοσκούσαν σ΄ άρχοντα μεγάλο,
Γκιώνη λεν τον ένα, Δήμο λεν τον άλλο.

Κάποια μέρα ο Γκιώνης δυο αρνάδες χάνει
Ψάχνει δεν τις βρίσκει τριγυρνά και κλαίει.
Έρχεται στη στάνη τ΄ αδελφού το λέει.

Βρέθηκε κι εκείνος στην κακιά του ώρα
άδικα χολιάζει, σα θεριό θυμώνει,
το μαχαίρι βγάζει και τόνε σκοτώνει.

Οι αρνάδες ήρθαν στο κοπάδι πάλι
κι ο φονιάς τις βλέπει, στέκεται κλαμένος
γέρνει το κεφάλι μετανοημένος.

Κι ο Θεός τον είδε που χτυπά τα στήθη
κλαίει νύχτα μέρα θέλει να πεθάνει
και τον ελυπήθη και πουλί τον κάνει.

Και γι’ αυτό το βράδυ άμα σκοτεινιάζει
το πουλί θλιμμένο στο δεντρί  κλαρώνει
κι  όλη νύκτα κράζει…

Γκιώνη, Γκιώνη, Γκιώνη!

Ποίηση: Γεώργιος Δροσίνης
Μουσική: Μιχάλης Κουμπιός
Ερμηνεύει η Ρίτα Αντωνοπούλου