Το άυλο και το υλικό

Ένα αδημοσίευτο ποίημα του Γιώργου Δ. Μπίμη

Ψυχή! πηγή συναισθημάτων,
που θέτουν ερωτήματα,
μήτρα γενναίων οραμάτων,
μ’ ασύλληπτα νοήματα.

…..

Οι ευγενείς οι συγκινήσεις,
μια υπογράμμιση του κάλλους
κι αν στους παλμούς τους κοινωνήσεις,
ξέχωρα θα ‘σαι απ’ τους άλλους.

Στη βραδινή τελετουργία,
ίσως κι εσύ να ονειρευτείς,
να ιδείς, μι’ αμαρτωλή, αγία!
στο μύθο της να ταυτιστείς.

Βάλε στ’ ανάξιο τελεία,
ν’ ακμάσει η μέσα ομορφιά,
κάθε που αναχωρούν τα πλοία,
να ‘χεις το φως της συντροφιά.

Χρώματα, λέξεις, νότες, ήχοι,
ψηλοί βαθμοί ελευθερίας,
στοιχειά, που ορίζουνε τον πήχη,
στα δρώμενα της ιστορίας.

Οι εξορίες, δεν μπορούν,
να υποτάξουνε τη σκέψη
κι αυτοί, που είδωλα φρουρούν,
κάποιοι τους έχουνε πλανέψει.

Το ‘να το κίνητρο το είδες,
ψάξε να ιδείς το δεύτερο,
να βρεις, στις ξέθωρες σελίδες,
το πρώτο και το λεύτερο…

Μέσα στα έγκατα του νου μου,
μι’ αντιγνωμία κουβαλώ!
μα, δείξε και του διπλανού μου,
το άγιο και τ’ αμαρτωλό!

…..

Συναίσθημα, νοημοσύνη
κι ενέργειες με νου και γνώση!
Ασκητισμός κι αγιοσύνη, σταθμός,
που θα σ’ ελευθερώσει!

Facebook Twitter Google+ Εκτύπωση Στείλτε σε φίλο

Κάντε ένα σχόλιο: