Το Ιδιώνυμο έγκλημα

Στην πικρή την εξορία, στων καιρών την ερημιά,
μνήμες και ιδανικά κι αξίες, δε σού άφησαν καμιά!

Μα, στον πόνο που θεριεύει, η ψυχή δε σκιάζεται,
βλέπει τ’ αδερφού το κρίμα και στα δυο μοιράζεται.

Στ’ άξενα τα ξερονήσια, λοιδορούν τη λευτεριά
κι οι αγωνιστές συρρέουν, από πόλεις και χωριά.

Μ’ εκτελέσεις και με αίμα, ο καιρός παραφυλά
κι η ταλαίπωρη ζωή μας, στο γκρεμό κατρακυλά.

Άστεγοι, πληβείοι, σέμπροι, καίγονται σε μια φωτιά
κι οι «αμύρωτοι» ματώνουν, για τη δόλια εργατιά.

Στην ανείπωτη τη φρίκη, αντοχή ψάχνω να βρω,
χέρι να πιαστώ, ν’ αντέξω, της θυσίας το σταυρό!

…..

Για το φρόνημα του έθνους, η Πατρίς ανησυχεί!
Στην πυρακτωμένη πέτρα, των Ελλήνων η ψυχή!

Άναρθρες κραυγές και αίμα, πόλεμος χαρακωμάτων
κι ο φτωχός λαός μετράει, τις σορούς των εγκλημάτων.

Μα, ό,τι δεν μπορούν οι λίγοι, θα το πράξουν οι πολλοί.
Θ’ ανατρέψουν οι κολίγοι, την ωμή καταστολή!

…..

Με ξεσηκωμούς κι αγώνα, ο εσμός να ηττηθεί,
να σβηστεί σ’ έναν κυκλώνα, το σκοτάδι το βαθύ!